اختلال دلبستگی کودکان و روش درمان
اختلال دلبستگی قابل درمان است، اما به شرطی که به سرعت کودک تحت درمان قرار گیرد. اگر کودک با این اختلال به سنین نوجوانی و جوانی برسد در جریان زندگی خود مشکلات زیادی خواهد داشت.
کد خبر :
۷۰۶۰۳
بازدید :
۱۵۴۹۶
اکثر کودکان در سنین اولیه رشد دلبستگی بی خطر و ایمنی نسبت به والدین و یا هرکسی که با او و در کنار او زندگی میکنند دارند
فرادید | اکثر کودکان در سنین اولیه رشد دلبستگی بی خطر و ایمنی نسبت به والدین و یا هرکسی که با او و در کنار او زندگی میکنند دارند. کودک زمانی که از والدین خود جدا میشود شاید کمی ناراحت شود، ولی زمانی که دوباره در کنار آنها قرار میگیرد آرام و راحت است و عادی رفتار میکند، این نوع اضطراب، یک اضطراب سالم در روانشناسی است.
برخی از کودکان دلبستگی بیش از حدی به والدین خود دارند، زیرا آنها (والدین) نتوانستند نیاز به امنیت کودکان را برطرف کنند. بچهها در این شرایط سخت میتوانند با پدر و مادر رابطه برقرار کنند و در نتیجه یک نوع اختلال دلبستگی - احساسی در آنها شکل میگیرد.
اختلال دلبستگی قابل درمان است، اما به شرطی که به سرعت کودک تحت درمان قرار گیرد. اگر کودک با این اختلال به سنین نوجوانی و جوانی برسد در جریان زندگی خود مشکلات زیادی خواهد داشت.
اهمیت درمان اختلال دلبستگی
تکرار تجربیات مثبت بین کودک و والدین باعث وابستگی مثبتی بین آنها میشود. به طور مثال، زمانی که گریه کودک با تغذیه، تغییر شرایط و یا در آغوش کشیدن او از سوی والدین پاسخ داده شود، کودک متوجه این نکته است که میتواند به والدین خود اعتماد کند و درنتیجه اعتماد به نفسش زیاد میشود.
کودکانی که دلبستگی مثبت دارند:
- با دیگران روابط بهتری دارند.
- مشکلات زندگی را به راحتی حل میکنند.
- موقعیتهای جدید را امتحان میکنند و همیشه در حال کشف چیزهای جدید هستند.
- واکنش هیجانی کمی نسبت به استرس دارند. (خیلی کم مضطرب میشوند و استرس دارند).
کودکانی که دلبسته هستند آی کیو کمتری نسبت به بچههای دیگر دارند و از نظر تکلم و فن بیان هم دچار مشکل میشوند
اما کودکانی که در هر شرایطی پاسخی مطابق با خواسته هایشان دریافت نمیکنند در معرض دلبستگی منفی قرار دارند و احتمالا به والدین خود اطمینان و به راحتی اعتماد نمیکنند.
این کودکان به دلیل دلبستگی منفی که دچارش هستند:
- مردم گریز هستند.
- استرس زیادی دارند.
- عصبی و پرخاشگر و مضطرب و ترسو هستند
- از برقراری ارتباط با دیگران اجتناب میکنند.
انواع اختلال دلبستگی
روانشناسان دو نوع اختلال دلبستگی را تعریف کرده اند: الف) اختلال تعامل اجتماعی ب) اختلال دلبستگی واکنشی
کودکی که دارای اختلال تعامل اجتماعی است به غریبهها بسیار توجه نشان میدهد. کودک ممکن است به راحتی با یک غریبه رابطه برقرار کند، به راحتی کنار او بنشیند و هیچ ناراحتی از خود نشان ندهد حتی زمانی که والدین او حضور ندارند.
در اختلال دلبستگی واکنشی در اوایل دوره خردسالی (بین سنین شش ماهگی تا سه سالگی) به دلیل اینکه کودک در ارتباط با والدین خود راحت نیست، نمایان میشود. در این اختلال، کودک نمیتواند تماس فیزیکی با والدین و یا مراقبین خود داشته باشد، در ارتباط چشمی با دیگران ضعیف عمل میکند و دائما اضطراب دارد. کودکانی که به این نوع اختلال مبتلا هستند از نظر رفتاری در وضعیتی حاد و قرمز قرار میگیرند.
همبستگی اختلال دلبستگی با سایر بیماریهای روانی
این اختلال فرتر از رابطه برقرار کردن با والدین و مراقبین است. کودکان مبتلا به این اختلال از لحاظ علمی، اجتماعی، احساسی و رفتاری نیز دچار مشکل میشوند و این مشکلات در دوران نوجوانی بیشتر به چشم میخورد.
کودکانی که دلبسته هستند آی کیو کمتری نسبت به بچههای دیگر دارند و از نظر تکلم و فن بیان هم دچار مشکل میشوند.
در سال ۲۰۱۳ طبق تحقیقاتی که روی کودکان دلبسته انجام شد، دانشمندان دریافتند:
- ۵۲ درصد آنها بیش فعال هم هستند
- ۲۹ درصد، اختلال نافرمانی چالشگر دارند
- ۲۹ درصد مبتلا به اختلالات رفتاری هستند
- ۱۹ درصد اختلال استرس پس از حادثه دارند
- ۱۴ درصد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند
- ۱۴ درصد ختلال اضطراب دارند
- ۱ درصد هم تیک دارند
* به طور کلی ۸۵ درصد از کودکانی که اختلال دلبستگی داشتند به یک بیماری روانی دیگر هم مبتلا بودند.
علائم اختلال دلبستگی در سالهای اولیه تولد نمایان میشوند. اولین و مهمترین نشانه، شکست در دستیابی به یک هدف و یا بی علاقگی در ارتباط با دیگران است
چه گروهی از کودکان بیشتر به اختلال دلبستگی مبتلا میشوند؟
هیچ کس به طور دقیق نمیداند که چرا بعضی از کودکان نسبت به بقیه در شرایط مساوی و یکسان دچار اختلال دلبستگی میشوند؟ محققان معتقدند بین اختلال دلبستگی و بی توجهی، محرومیت و تغییر مکرر شرایط اولیه زندگی کودک رابطهای تنگاتنگ وجود دارد.
هیچ کس به طور دقیق نمیداند که چرا بعضی از کودکان نسبت به بقیه در شرایط مساوی و یکسان دچار اختلال دلبستگی میشوند؟ محققان معتقدند بین اختلال دلبستگی و بی توجهی، محرومیت و تغییر مکرر شرایط اولیه زندگی کودک رابطهای تنگاتنگ وجود دارد.
ریسک این اختلال در کودکان با شرایط عادی بسیار کم است، اما کودکانی که در سنین اولیه پرستار دارند و یا زمانی را در بیمارستان و به دور از والدین خود بودند احتمال بیشتری وجود دارد که به اختلال وابستگی مبتلا شوند.
علائم اختلال دلبستگی در سالهای اولیه تولد نمایان میشوند. اولین و مهمترین نشانه، شکست در دستیابی به یک هدف و یا بی علاقگی در ارتباط با دیگران است.
اکثر این کودکان بی توجهی جدیای را تجربه کرده اند و اغلب دچار تروما و ترس از تغییر مراقب و والدین هستند.
گروههایی که بیشترین ریسک را برای اختلال دلبستگی دارند:
- کودکانی که در سن رشد مراقبهای زیادی داشتند.
- کودکانی که در یتیم خانهها رشد میکنند.
- کودکانی که در حادثه و یا حوادثی آسیب دیده اند.
- کودکانی که در سالهای اولیه به مراقبت نیاز دارند، ولی از این نظر تأمین نشده اند.
پیشرفت اختلال دلبستگی در بزرگسالی
نشانههای این اختلال در دوران رشد کودک میتواند تغییر کند، اما اگر در درمان آن کوتاهی شود در بزرگسالی باعث بروز مشکلاتی در زندگی فرد شده و خصوصا از نظر احساسی بیمار را بسیار آسیب پذیر میکند.
روشهای درمان اختلال دلبستگی
بهترین کمک برای درمان اختلال کودکان وابسته فراهم کردم محیطی سالم و پایدار است. حتی اگر کودکان در یک شرایط کاملا دوستانه با مراقبین سازگار و مهربان قرار بگیرند این اختلال بلافاصله درمان نخواهد شد و کناره گیری از اطرافیان و مشکلات رفتاری دیگری که در قبل اشاره کردیم در آنها باقی میماند. تنها چیزی که به آنها کمک میکند درمان مداوم و پیوسته است.
حرف آخر
اگر با خواندن این گزارش نسبت به اختلال دلبستگی فرزندتان دچار شک و شبهه شده اید حتما با یک روانپزشک متخصص اطفال صحبت کنید. آنها میتوانند با استفاده از ابزارهای درمانی مناسب وجود این اختلال را تشخیص دهند و درمان را به سرعت شروع کنند.
منبع: verywellmind
مترجم: فرادید
۰