تیر ماهی که کیارستمی را داد و ستاند!

این روزها به مناسبت فرا رسیدن سالروز تولد کیارستمی، فضای مجازی انبوهی از تصاویر جدید و قدیمی و متن های ستایش آمیز و افسوس گرایانه را به یاد او قاب گرفته است.

به گزارش بانی فیلم، عباس کیارستمی زاده تموز تابستان داغ یا همان تیرماه بود و در همین ماه هم از دنیا رفت. کیارستمی اول تیر به دنیا آمد و ۱۴ تیر پس از یک دوره بیماری سخت و رفت و آمد برای درمان که یکی از آنها فرانسه بود، سرانجام در همان کشور درگذشت.

کشوری که او پنج بار در آن نامزد دریافت نخل طلایی کن شد و نخستین بار سال ۱۹۹۷ برای «طعم گیلاس» تصاحبش کرد. این روزها به مناسبت فرا رسیدن سالروز تولد کیارستمی، فضای مجازی انبوهی از تصاویر جدید و قدیمی و متن های ستایش آمیز و افسوس گرایانه را به یاد او قاب گرفته است. به همین بهانه بی مناسبت ندیدیم برای ذکر یادی از خالق «زیر درختان زیتون» مروری کنیم بر تصویری از این سینماگر فقید.

کیارستمی در یکی از شبهای گرم مرداد سال ۱۳۹۲ راهی لوکیشن فیلمبرداری «متروپل» مسعود کیمیایی که یک سالن بیلیارد بود شد. جایی که در واقع یک سالن فرسوده سینماست و از درد بی تماشاگری، تغییر کاربری داده. کیارستمی کمتر از نیم قرن قبل از آن برای «قیصر» کیمیایی تیتراژ ساخته و پوستر طراحی کرده بود. او سال ۴۹ هم برای کیمیایی تیتراژ «رضا موتوری» را ساخت و سال ۸۲ نیز در همکاری دیگری تیتراژ «سربازهای جمعه» او را ساخت که اگر دیده باشید، حتماً صدای پا کوبیدن های سربازان وظیفه در آن تیتراژ و رنگ و لعاب خاص تصاویر هنوز در خاطرتان مانده. کیارستمی در جریان ساخت «متروپل» برای تجدید دیدار با رفیق قدیمی اش یک بسته از کتابهای خود را هم برایش هدیه برد. کیمیایی آن شب از کیارستمی می خواهد پلانی را با بازی محمدرضا فروتن، پولاد کیمیایی و مهناز افشار ـ که در تصویر حاضر با گریمی خون آلود ظاهر شده ـ را بصورت اتفاقی بگیرد. کیارستمی اما در نهایت تواضع پیشنهاد مطرح شده را نمی پذیرد و آنرا تنها کار کارگردانی در جایگاه و با اعتبار کیمیایی تلقی می کند. آن شب عوامل یک کیک تولد هم به مناسبت ۷۲ سالگی کیمیایی تدارک دیده بودند که در عکس حاضر کیارستمی بخشی از آنرا برش زده. کیمیایی یک سال پیش در چنین روزهایی که در فراق ابدی کیارستمی داغدار بودیم، در مراسم تشییع پیکر او گفته بود: «کیارستمی به اندازه تاریخ ماندگار است و من امروز بسیار ناراحتم. حال خوشی ندارم و نمی توانم حرف بزنم».
روزهایی که علاقه مندان کیارستمی و شیفتگان سینمای انسانی او هیچکدام حال خوشی نداشتند. امروز تلخی آن روزها دوباره برایمان تداعی می شود.