خواب آشفته هرندی، قدیمی‌ترین و پر‌آسیب‌ترین محله پایتخت
اگر این روز‌ها از محله هرندی بگذرید، شاهد گودبرداری‌ها، بتون‌ریزی‌ها و تیرآهن‌هایی می‌شوید که حاکی از اقداماتی نیمه‌کاره است. پیمانکار هم دور قسمت‌های مربوط به خودش را فنس کشیده و کسی هم گزارش جدیدی از این اقدامات حتی به الهام فخاری، عضو شورای شهر تهران که نسبت به این تأخیر اعتراض داشته، نمی‌دهد
کد خبر :
۶۳۴۱۰
بازدید :
۳۳۷۶
معصومه اصغری؛ محله هرندی، محله‌ای قدیمی و پرآسیب در مرکز پایتخت که شهردار اسبق تهران روزی از روز‌های پاییزی معتادان را در آن جمع کرد تا شش‌ماهه ساماندهی‌شان کند، هنوز پرزخم و پرآسیب است؛ اما هنوز هم کسی نگران معتادان نیست. حالا نگرانی برای پروژه‌ها و زمین پارک‌های عمومی و تملک خانه‌های فرسوده و پروژه‌هایی که در این میان تعریف می‌شوند، است.
قبل از نیمه دوم سال ۹۴ بود که محمدباقر قالیباف تصمیم گرفت بدون هماهنگی با ارگان‌های دیگر از‌جمله بهزیستی و نیروی انتظامی برای جمع‌آوری و به‌نوعی متراکم‌سازی جمعیت معتادان تهران در یک منطقه و بعد آنچه اسمش را ساماندهی گذاشتند، طرحی ضربتی را شروع کند و به قول خودشان «شش‌ماهه تهران را از حضور معتادان پاک کنند».
هم‌زمان با شروع این طرح که نمودی زشت و حاشیه‌دار و پردردسر برای مردم محله هرندی و محلات اطراف و البته کل تهران داشت، طبق گزارش‌های عینی که خبرنگاران از محله داشتند و گزارش‌های محلی که ساکنان محل داشتند، این محله به شکلی ناامن برای مردم و امن و پرجاذبه برای معتادان درآمد؛ به‌نحوی‌که در مدت کوتاهی از هر جای تهران معتادان به این محله آمدند.
در مدتی که این برنامه اجرا می‌شد، خرید و فروش مواد خرده‌فروشان در داخل پارک هرندی (یکی از بزرگ‌ترین پارک‌ها) و پارک خواجوی‌کرمانی با آن استخری که در وسط آن قرار گرفته بود که بدون دخالت پلیس بود، آزاد شد. درعین‌حال در آن روز‌هایی که معتادان از در و دیوار این پارک‌ها و استخر وسط پارک خواجوی‌کرمانی و درختان پارک‌ها بالا می‌رفتند و کسی جرئت نزدیک‌شدن به این کلونی پرآسیب را نداشت، مردم این محلات بار‌ها اعتراض‌شان را مستقیم و غیرمستقیم نشان دادند و کار در برخی روز‌ها به درگیری و آتش‌زدن چادر‌ها و آلونک‌های معتادان رسید.
وقتی کمی موضوع رسانه‌ای شد، تازه اعضای شورای شهر چهارم که آن زمان تمام‌قد پشت سر شهردارشان بودند، به صرافت افتادند که بفهمند شهرداری چه طرحی را شروع کرده است؛ چون شهردار تهران طرح ضربتی را بدون اجازه شورا شروع کرده بود؛ اما قرار بود شورا این ناهماهنگی را بروز دهد.
بعد از چند روز بازدید‌ها و تور‌های شبانه گروهی و اختصاصی از برنامه‌ای که شهرداری تهران آغاز کرده بود، شروع شد و اعضای شورا در حالی با کت‌وشلوار و در حال مصاحبه از میان پارک هرندی رد می‌شدند که روی زمین معتادان نشئه و رها روی زمین و چمن بودند و خرده‌فروشان در همان میان بساط‌شان پهن بود (عکس‌های بازدید آن شب‌ها هنوز روی خروجی خبرگزاری‌ها وجود دارد).
همان زمان مهدی چمران، رئیس شورای شهر تهران، باز هم از برنامه شش‌ماهه شهرداری تهران برای «پاک‌کردن تهران از معتادان و کارتن‌خواب‌ها» دفاع کرد و در پاسخ به اینکه چرا با ارگان‌های دیگر هماهنگ نیستید، گفت: ما جنگ را اداره کردیم؛ چراکه عزم ملی داشتیم و اگر مدیران ما برای حل مشکل اعتیاد و کارتن‌خوابی عزم ملی و همدلی داشته باشند، این مشکل حل می‌شود.
اما ساده‌انگاری بود که این برنامه را به چند معتاد و کارتن‌خواب بی‌آزار و از زندگی بریده محدود کنیم و دامنه این طرح ضربتی را با اعتبارات کلانی که تا پایان دوره محمدباقر قالیباف رقمی قطعی از آن اعلام نشد و از قضا هنوز هم این برنامه با مراکز بهارانی که قرار است به بخش خصوصی یا بهزیستی واگذار شود، ادامه دارد. در همان روز‌ها برنامه‌ای هدف‌دار هم از سوی گروه‌های مردمی و البته گروه‌هایی که یک سرشان به شهرداری برمی‌گشت، برای کمک‌های غذایی و بهداشتی به معتادان هرندی شروع شد؛ درحالی‌که شهرداری معتادان را به این محدوده کشانده بود، برایشان نورپردازی و دستشویی و حمام سیار آورد و به آن‌ها غذای گرم می‌داد؛ اما هم‌زمان دادن سرنگ و کاندوم را حذف کرده بود و این تناقض در برنامه و رفتار مدیریتی سؤال‌برانگیز بود.
محمدباقر قالیباف بعد از شروع این برنامه و نمایش محیطی که گویا برای پرکردن یک رزومه کاری بود؛ تأثیر منفی در چند منطقه پرآسیب و مرکزی تهران داشت، یک بار هم نشستی خبری را در همین منطقه و یکی از مراکز بهاران برگزار کرد. او در آن جلسه گفت: «حتی اگر مأموریتم در شهرداری تمام شود، موضوع مراکز بهاران، مراکز کوثر و آسیب‌های اجتماعی را به‌عنوان شخص محمدباقر قالیباف دنبال خواهم کرد».
گویا آن حضور قالیباف در شورا مجوزی بود برای اقدامات بعدی که در ادامه قرار بود اجرا کنند؛ چه اینکه مجتبی شاکری، عضو اصولگرای شورای چهارم در گفت‌وگویی گفته بود: «شهرداری برای طرح ساماندهی هرندی درخواست ٤٠٠ میلیارد تومان اعتبار کرد، ما گفتیم که یک صفحه برای مطالعات پیوست این موضوع نیاورده‌اند، ولی آقای چمران گفتند رأی بدهید، قول می‌دهند بیاورند».
این شاید تنها باری بود که اعضا به شکلی اختصاصی و مستقیم درباره هرندی و اقدامات شهرداری تهران در آن ورود کردند و بعد از آن، هم از شدت اقدامات علنی کاسته شد و هم دیگر شهرداری به سیاه‌لشکر آن نمایش نیازی نداشت و همه معتادان را از هرندی و پارک‌هایش پخش‌وپلا کرد و رفت سراغ زمین‌ها و پارک‌های این محله قدیمی و پرآسیب.
اسم طرح جدید «ارتقای سطح زندگی» در هرندی بود و در این طرح شهرداری تهران شروع به تخریب خانه‌های قدیمی و گاه تاریخی به نام آسیب‌زابودن کرد. پلاک‌هایشان قرمز بود و با هر قیمتی کارشناسی می‌شدند و بدون توجه به شرایط محیطی و محله‌ای تخریب می‌شدند و این‌گونه بود که محلات یکی در میان تخریب شدند و خانه‌های تخریب‌شده و باقی‌مانده تبدیل به پاتوق‌های جدید برای معتادان شدند.
از آنجا که وقت رفتن بود و اصولگرایان بوی رفتن را شنیده بودند، خیلی زود بنای رفتن را چیدند و برنامه‌ها متوقف شدند تا مدیرانی جدید بیایند و همان برنامه‌های قبلی را ادامه دهند. واقعیت این است؛ مدیرانی که در یک سال اخیر در رأس و بدنه معاونت اجتماعی شهرداری تهران و کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران قرار گرفته‌اند، همان برنامه‌ریزی قالیباف و معاونان وی را با رنگ و لعاب جدید خودشان شروع کرده و ادامه داده‌اند.
مدیریت شهری قبل کلنگ احداث بوستان زندگی (هرندی) را بر زمین زد و رفت. بوستانی که گفته می‌شود در ۲۰ هکتار قرار است مجموعه‌ای از شهر کودک، دریاچه مصنوعی، آمفی‌تئاتر، پارکینگ و... را به مردم این محله هدیه کند، اما در این مدت به دلیل نبود اعتبارات یا اعتراضات مردم متوقف مانده است.
اگر این روز‌ها از محله هرندی بگذرید، شاهد گودبرداری‌ها، بتون‌ریزی‌ها و تیرآهن‌هایی می‌شوید که حاکی از اقداماتی نیمه‌کاره است. پیمانکار هم دور قسمت‌های مربوط به خودش را فنس کشیده و کسی هم گزارش جدیدی از این اقدامات حتی به الهام فخاری، عضو شورای شهر تهران که نسبت به این تأخیر اعتراض داشته، نمی‌دهد.
شهرداری که از صدر تا ذیل بعد از یک سال اولین و مهم‌ترین خبرهایش، خبر‌های انتصاب و برکناری است، برنامه‌ای برای این موضوعات ندارد و هنور هم تهران درگیر پروژه‌هایی است که از دوره قبل باقی مانده‌اند.
نکته حائز اهمیت دیگر که شاید حواشی مالی جذاب‌تری هم داشته باشد، روشن‌شدن وضعیت واگذاری ۲۳ مجموعه بهاران شهرداری تهران است. مدیریت سابق شهرداری تهران بلافاصله بعد از راه‌اندازی این مجموعه‌ها به دنبال واگذاری آن‌ها بود و این مجموعه‌ها که قرار بود خودگردان باشند، تبدیل به باری روی دوش شهرداری شدند.
همان زمان مجتبی عبداللهی، معاون اجتماعی شهردار اسبق تهران، درباره واگذاری بهاران‌ها به مجموعه‌هایی که خصوصی خوانده می‌شوند، گفته بود: «بخش خصوصی دارای مجوز را در این حوزه وارد کرده‌ایم. شهرداری روی عملکرد این افراد نظارت دارد و زمان قرارداد هم دو یا سه سال است».
در شرایط امروز که شهرداری تهران به دنبال تعیین‌تکلیف برای مجموعه‌های بهاران است، مذاکرات با بهزیستی هم‌زمان شروع شده و شهرداری تهران می‌خواهد زودتر تکلیف این مجموعه‌ها را روشن کند. به عبارتی مدیریت جدید در شهرداری تهران هیچ برنامه اجرائی و اصلاحی غیر از آنچه اصولگرایان قبلا برایشان خط‌کشی کرده‌اند، ندارند و قرار است روی همان خط جلو بروند و در این میان هرندی بدون توجه به شرایط مردم و آسیب‌هایش هر روز محل آزمایشی جدید و قدرت‌آزمایی مدیرانی جدید می‌شود.
واقعیت این است که شهرداران بعد از قالیباف هم گلی به سر هرندی نزده‌اند؛ آن از محمدعلی نجفی که در اولین روز کاری اولین برنامه نمایشی خود را در هرندی اجرا کرد و دیگر خبری از این محله نشد و این هم از محمدعلی افشانی که اگرچه معلوم نیست در روز‌های آینده هنوز شهردار تهران باشد یا نه، اما در همین مدت خبری از اقدام جدی در حوزه آسیب‌های اجتماعی و از جمله محله هرندی از او و زیرمجموعه پرتغییرش نشنیدیم و ندیدیم.
این روز‌ها هم خبر‌های جدید و غیررسمی از واگذاری پروژه‌های هرندی به پیمانکارانی خاص، تغییر برنامه‌های بوستان زندگی به ساخت‌وساز‌هایی دیگر و جابه‌جایی اعتبارات برای اهدافی دیگر شنیده می‌شود؛ خبر‌هایی که خوب است زودتر شفاهی و عملی شهرداری تهران درباره آن‌ها اقدام و توضیحی موجه داشته باشد تا بعد‌ها خبر و سند هزینه‌هایشان از گوشه‌های حسابرسی‌ها بیرون نزند.
۰
