سلبریتی بیوهکر و قانونی برای هک

سلبریتی بیوهکر و قانونی برای هک

این چیزی است که آنجلینا جولی زود متوجه شد، او فهمید که سلول‏‌هایش چیزی بیش از یک کامپیوتر است و توانایی برنامه‌‏ریزی آن‌ها را دارد. این‏گونه شد که آنجلینا جولی عنوان «اولین بیوهکر مشهور جهان» را به خود اختصاص داد.

کد خبر : ۶۹۴۲۴
بازدید : ۲۰۶۲۳
قانونی برای هک/ سلبریتی بیوهکر
دانیال واعظی | کارن سندلر رابطه پیچیده‏ ای با «ضربان‏‌ساز» خود (دستگاهی که داخل بدن ضربان قلب را شبیه‏‌سازی می‏‌کند) دارد. از یک طرف این دستگاه قدرت حفظ زندگی او را دارد؛ از طرف دیگر گاهی به‌خاطر یک انحراف جزئی در ضربان قلبش که گویی نیاز به کمک دارد، به‌طور ناگهانی و غیرضروری به او شوک وارد می‏‌کند.

دو مورد از چنین موقعیت‌‏هایی زمانی اتفاق افتاد که سندلر باردار بود؛ ضربان‏‌ساز قلبش را به تپش انداخت (که در زنان پا به ماه غیرمنتظره هم نیست) و باعث تنش بی‏جا شد. از نگرانی اشتباه مجدد دستگاه، سندلر به امید اینکه بتواند تنظیمات دستگاه را متناسب با موقعیت خودش تغییر دهد، از تولیدکننده دستگاه خواست که به کد‌های منبع آن دسترسی داشته باشد. تولیدکننده درخواست او را رد کرد.

سندلرمی‌گوید: «تنها راهی که می‏‌توانستیم این مشکل را حل کنیم، این بود که پ‍زشک متخصص قلب من برایم دارویی تجویز کند که آن هم ضربان قلبم را به قدری آهسته می‏کرد که برای بالا رفتن از پله‏ها واقعاً سختی می‏‌کشیدم. تنها حسن آن دارو‌ها این بود که من را از شر تهدید بی‏جای دستگاهم خلاص می‌‏کرد.»
سندلر حالا مدیر اجرایی مؤسسه‌‏ای به نام «محافظت از آزادی نرم‏‌‌ افزارها» است. مؤسسه‏‌ای غیر انتفاعی که نرم‏‌افزار‌های رایگان و منبع باز را ترویج می‏‌کند، از پروژه‌‏های منبع باز حمایت می‏‌کند و سیاست‏‌هایی را که به مشغولیت امروز ما با فناوری‏‌ها مربوط است، تشویق می‏‌کند.

او یکی از انگشت‏‌شمار سایبورگ‏‌های (سایبورگ ترکیب سایبرنتیک و ارگانیک و به معنی موجودی با اعضای مکانیکی و ارگانیکی است) دوران مدرن است که برای کنترل فناوری‏ای که درون بدنشان جای دارد مبارزه می‏‌کند. این شبیه به موضوعی محدود و محرمانه است - موضوعی که شاید برای بخشی از جماعتی که دستگاهی پزشکی، پروتز یا چیزی در بدنشان کاشته شده، ناخوشایند باشد-، اما از آنجا که شمار افرادی که به نوعی به چنین ابزار‌هایی وابسته‏‌اند رو به افزایش است، حقوق سایبورگ یا قوانین سایبورگ ممکن است روی ما هم تأثیر داشته باشد.

جامعه سایبورگ
ما در میان جامعه‌‏ای از سایبورگ‏‌ها زندگی می‏‌کنیم. به ایستگاه‏‌های اتوبوس و کافی‏شاپ‏‌ها نگاه کنید - واضح است که ما عمیقاً، اجباراً و به طور درونی، با فناوری اطرافمان در هم تنیده شده‏‌ایم. از تلفن همراه که به ندرت از دسترس ما دور است تا هزاران داده و فراداده که امواج آن‌ها در کنار یکدیگر به الگو‌های رفتار و جایگاه ما شکل می‌‏دهد، ابزار‌های فناوری به ارگان‏‌های جدا از بدن ما تبدیل شده‏‌اند که مثل خطوط کف دستمان آن‌ها را می‏‌شناسیم.

جِین چونگ، حقوقدان و یکی از نویسندگان گزارش «قوانین سایبورگ» مؤسسه‏ بروکینگز می‌‏گوید: «مانند قواعد حقوقی، سایبورگی شدن ما - اتکای مدام ما به رابط‏های تکنولوژیک، خواه با درون بدن ما ترکیب شده باشند یا نه - این نوید را می‏‌دهد که ما را همزمان آسیب‏ پذیرتر و قدرتمندتر کند.
آسیب‏ پذیرتر از این بابت که ما را در معرض سازش و استثمار قرار می‏‌دهد چراکه حریم شخصی یا چیز دیگری مانند حق ما برای تصمیم‌‏گیری مستقل درباره‏ سلامتی و اطلاعات سلامتمان در گرو آن است و قدرتمندترمان می‏‌کند، چون ممکن است بتوانیم در مواجهه با توانایی دولت‏‌ها برای دسترسی به اطلاعات ما (که قبلاً به طریقی مثلاً یک «حکم جست‏وجو براساس علت احتمالی» ممکن بود به دست بیاورند) موانع جدیدی ایجاد کنیم.

به عقیده چونگ، این قدرت یا آسیب‏ پذیری نوظهور تکنولوژیک، ممکن است به دست‌ه‏ای از قوانین و قانون‌گذاری‏های کاملاً جدید نیاز داشته باشد تا بتواند در جامعه‏‎ای پر از نظارت و دیجیتالی شدن، جایی از اطلاعات و داشته‏‌های اشخاص محافظت کن
قانونی برای هک/ سلبریتی بیوهکر "میچل" اولین زن با بازوی بیونیک و تبدیل شدن به یک سایبورگ

تاریخچه مختصر حقوق سایبورگ
حقوق سایبورگ موضوع جدیدی نیست. برای چندین دهه مردم به طور کلی حقوق سایبورگ‌‏ها را با حقوق انسان‏ها برابر دانسته‏‌اند. دونا‏هاراوی، ادیب و نظریه‏‌پرداز فمینیست در مقاله سال ۱۹۸۴ خود به نام «مانیفست سایبورگ»، ادعا کرد که ما «همه ما خیال واهی، فرضی‌ه‏ای و ترکیبی از ماشین و ارگانیسم هستیم؛ به طور خلاصه، ما سایبورگ هستیم».

این موضوع زمانی به تیتر اول رسانه‌‏ها در سال ۲۰۰۲ تبدیل شد که استیو مان استاد مهندسی کانادایی که یک سایبورگ قدیمی ‏بود و شبکه‏ای از سیم‌‏ها و تجهیزات الکترونیک را برای تقویت حواسش می‌پوشید، با برخورد پلیس امنیت فرودگاه مواجه شد، به‌طور عریان بازرسی بدنی شد و در این فرآیند آسیب هم دید.

گذشته از آسیب‌‏های روحی و جسمی، آقای مان ۵۶ هزار و ۸۰۰ دلار بابت خسارت به تجهیزاتش محاسبه کرد. ده سال بعد، او در رستوران مک‏دونالد در پاریس مورد آزار و اذیت قرار گرفت، چرا‌که کارکنان به عینک‌‏های دیجیتالی او اعتراض کردند.

اولین سایبورگ به رسمیت شناخته‌شده توسط دولت در سال ۲۰۱۳ به میدان آمد؛ زمانی که نیل ‏هاربیسون، هنرمند دچار کور‌رنگی و یکی از بنیانگذاران بنیاد سایبورگ که آنتن کار گذاشته شده در جمجمه‌‏اش او را قادر کرد که رنگ‏ها را تشخیص دهد، با دولت بریتانیا لابی کرد که اجازه بدهند عکس پاسپورتش را با دستگاهی که به او وصل شده بگیرد.
اما حقوق سایبورگ در دادگاه عالی آمریکا تنها این اواخر مورد بحث قرار گرفته است. در سال ۲۰۱۴، دیوان عالی ایالات متحده تصریح کرد که افسران پلیس حق ندارند تلفن همراهی را که در طی بازرسی ضبط می‏‌کنند جست‏‌وجو کنند، چرا‌که تلفن‏‌های همراه به قدری برای ما درونی محسوب می‏‌شوند که بازرسی آن اصلاحیه چهارم قانون اساسی آمریکا را زیر سوال می‌‏برد.
جان رابرت، رئیس دادگستری نوشت: «تلفن همراه‌‏های مدرن... درحال‏حاضر بخشی فراگیر و دائمی ‏از زندگی روزمره ماست که احتمالاً اگر کسی از مریخ برای بازدید از سیاره زمین بیاید، ممکن است آن را یکی از ویژگی‏‌های مهم آناتومی ‏انسان گزارش کند!».

دیوان عالی کشور در ماه ژوئن تصمیم سرنوشت‏‌سازی در رابطه با یک مورد دیگر گرفت و تصریح کرد که پلیس باید برای دسترسی به داده‏های تلفن همراه، از کسی که آن را حمل می‏کند حکم یا اجازه بگیرد. با پذیرش مقررات حفظ حریم خصوصی دیجیتال، قضات، مواردی قانونی برای چگونگی گسترش ذهنیات ما، خارج از بدن و روی دستگاه‏هایمان، ایجاد کردند.
رابرتز بعد از اشاره به تلفن همراه به عنوان «خصیصه‏‌ی آناتومی ‏انسان»، نوشت که تلفن همراه «وفادارانه صاحبش را همراهی می‌‏کند و از حوزه‏‌های عمومی ‏به محدوده‏ خصوصی، دفاتر دکتر، مراکز سیاسی و دیگر محل‏های بالقوه علنی می‏‌رود».

حقوق افراد برای مستدل کردن بدن همراه با فناوری آن‌ها در خارج از کشور (آمریکا) نیز مورد بحث قرار می‏‌گیرد. در ماه مارس یک بیوهکر استرالیایی به نام «میو - لودو دیسکو گاما میو - میو» به دلیل نقض شرایط استفاده از یک شرکت حمل و نقل عمومی ‏به نام «اپال کارت»، پس از اینکه تراشه‌‏ی کارت متروی خود راداخل دستش کار گذاشت، ۲۲۰ دلار جریمه شد.
بدتر از آن این بود که او مجبور بود ۱۰۰۰ دلار اضافی هم بابت هزینه‏‌های دادگاه پرداخت کند. اما پس از تأیید درخواست تجدید نظر درباره محکومیت خود، یک دادگاه محلی با اشاره به شخصیت خوب میو - میو و «[مورد]بسیار غیر معمولی که شامل مجموعه‌‏ای از موقعیت‌‏های خاص بوده است»، محکومیت او را برگرداند.

البته این مورد ممکن است به آن اندازه که قاضی استرالیایی فکر می‏‌کند غیرمعمول نباشد. بیوهکر‌ها در سراسر جهان، چیپ‏های ان. اف. سی (NFC) و برچسب آر. اف. آی. دی (RFID) در اندازه یک دانه برنج را درون گوشت دست خود جاسازی می‏‌کنند و از این ایمپلنت‏‌های کوچک، برای باز کردن برنامه‏‌ها، باز کردن در‌ها و ذخیره اطلاعات شخصی استفاده می‏‌کنند.

حتی در برخی موارد کشور‌ها خود چنین برنامه‌‏ای دارند؛ سال گذشته، سوئد یک طرح آزمایشی برای استفاده از ایمپلنت تراشه‏ ان. اف. سی در حوزه حمل و نقل عمومی ‏را آغاز کرد. حدود هزار و ۵۰۰ داوطلب به‏‌طور آزمایشی یک تراشه ان. اف. سی زیر پوستشان کار گذاشتند که آن‌ها را قادر می‏‌کرد تا به راحتی با کشیدن دستشان روی ورودی‎‏های ایستگاه‏‌های قطار، از آن‌ها عبور کنند.

چانگ می‌‏گوید: «ایمپلنت‏ها و سایر تغییرات فیزیکی جالب هستند، زیرا تحت قوانین ما بدن از بسیاری جنبه‌‏ها، یک فضای حفاظت‌شده است. ما شاهد خروج بسیاری از درجات از زیرمجموعه مقوله حفاظت هستیم».

شرکت‏‌ها بالاتر از مصرف‏کنندگان؟
به گفته کریس هبلز گرِی، محقق سایبورگ در دانشگاه کالیفرنیا، از لحاظ تاریخی، حق شرکت به اطلاعات اختصاصی آن، حق مصرف‏‌کننده برای دانستن موارد قابل استفاده و غیرقابل استفاده از دستگاه را پایمال کرده است.
گرِی نگران است که فناوری‏‌های جدید که بیش از پیش با ذهن و بدن انسان یکپارچه شده‌‏اند، همچنان تحت شرایط تکنولوژی‌‏های قدیمی ‏که به وضوح مشخص بود کدام بخش انسان است و کدام بخش ماشین، قانون‏گذاری شوند.

گرِی می‏گوید: «مردم امروزه نسبت به اطلاعات اختصاصی که درون آن‌ها نهاده می‌‏شود حق بسیار کمی‏ دارند. این یکی از مشکل اساسی در اولویت‏‌های سرمایه‏‌داری است که بر حق تعیین سرنوشت افراد حکمرانی می‌‏کند».

کارن سندلر پس از زایمان، دستگاه ضربان‏ساز خود را با انتخاب یک تولیدکننده جدید جایگزین کرد، اما هنوز با آسیب‏‌های خاصی مواجه است که معتقد است می‏تواند با دسترسی به کد‌های منبع آن کاهش پیدا کند.
قانونی برای هک/ سلبریتی بیوهکر کاشت تراشه الکترونیکی زیر پوست دست

او توضیح می‌‏دهد: «تقریباً هر دستگاه ضربان‏سازی که الان در بازار موجود است، با یک پیش فرض مشخص کار می‏کند. آن‌ها دارای یک رابط بی‏سیم هستند که همیشه برای کانکت شدن باز است و درحال‏‌ حاضر در بسیاری از این دستگاه‏‌ها امکان رمزگذاری وجود ندارد، بنابراین کاملاً امکان سوءاستفاده از آن‌ها وجود دارد».
ضربان‏ساز شامل اطلاعات شخصی ازجمله نام فرد، وضعیت قلب و دکتر است. یک آدم ناحسابی اگر تصمیم گرفته باشد چنین ایمپلنتی را هک کند، هم می‌‏تواند به این اطلاعات دسترسی پیدا کند و هم می‌‏تواند دستگاه را دستکاری کند تا از کار بیفتد.
سندلر می‏‌گوید: «در‌حال‌حاضر ما با دو دنیای افتضاح سر و کار داریم. از طرفی ایمنی درستی در این دستگاه‌‏ها نداریم؛ یعنی هر کسی با تجهیزات بی‏شماری می‌‏تواند آن‌ها را کنترل کند و حتی شوک‏های مرگباری را تحمیل کند... و از طرف دیگر کد‌هایی داریم که در دسترس ما قرار نمی‌‏گیرند که آن‌ها را بررسی کنیم؛ بنابراین ما هیچ شفافیت و امنیتی نداریم».

حقوق سایبورگ باید چگونه باشد؟
رفع سریع مقداری از نواقص می‏‌تواند به کاهش نگرانی‏‌های سندلر کمک کند. در میان آن‏ها، او می‏‌گوید مصرف‏‌کنندگان باید این حق را داشته باشند که اطلاعات از دستگاه پزشکی آن‌ها پخش نشود.
همچنین کد‌های منبع باید برای بررسی توسط محققین در دسترس باشد و این دسترسی تحت یک قرارداد عدم افشاسازی، به آن‌ها داده شود تا اجازه داشته باشند روی آن‌ها آزمون‏های آسیب‏‌پذیری انجام دهند، یافته‌‏هایشان را با تولیدکنندگان به اشتراک بگذارند و تنها زمانی برای عموم منتشر شوند که شرکت سازنده در برطرف کردن مشکل ناتوان باشد.
برای کریس هبلز گری، بازنگری قانونی بسیار جامع‏تری مدنظر است که اختیارات و آزادی‌‏های گسترده‏ای را برای همه افراد به ارمغان می‏‌آورد. او این ایده‌‏ها را در لایحه حقوق سایبورگ خود گنجانده است.
او می‌‏گوید: «مسئله اساسی این است که ما به پایه‏های جدیدی از حقوق تضمین شده که تا به‏‌ حال پوشش داده نشده است نیاز داریم، اما می‌‏خواهیم توسط قانون اساسی یا سایر اعلامیه‏‌های حقوقی تحت پوشش قرار داده شود.
لیندا مک دونالد گلن، حقوقدان و متخصص زیست‏‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، با این نظر موافق است. او اشاره می‏‌کند که قوانین در حال تغییر است تا منعکس‌کننده هنجار‌های تغییر یافته ما باشد و روی این نکته تأکید کند که در دوران «بیش‏ از حد اتصال‌‏یافته»‌ی ما، به تغییرات چشمگیری در قوانین نیاز داریم که مردم و تکنولوژی را به عنوان یک چیز واحد باهم وفق بدهند.
او می‏‌گوید: «به طور سنتی این دوگانگی تحت قانون وجود دارد؛ شما یک فرد یا یک مایملک هستید! شاید زمان آن رسیده است که قانون از یک رویکرد متفاوت استفاده کند. به این ترتیب، به جای آنکه به عنوان یک دوگانگی به قضایا نگاه کنیم، شاید بتوانیم به چشم یک پیوستگی به آن‌ها نگاه کنیم» که در آن دستگاه‏ها با شخصیت مالک خود ترکیب می‌‏شوند.
با این حال، گلن اذعان می‏کند که این ایده‌ی پیوستگی و یکپارچه شدن می‏‌تواند «یک نیمه‌‏ی تاریک» هم داشته باشد که ممکن است به طبقه‏‌بندی چیز‌ها تحت عنوان «نه کاملا انسان» یا «کمتر از انسان» منجر شود. به اعتقاد کوین وارویک، استاد سایبرنتیک که اغلب به عنوان اولین سایبورگ در جهان شناخته می‌‏شود، هنگامی ‏که قرار باشد برخی از حقوق شرکت‏‌ها به مصرف‏‌کنندگان واگذار شود، پرسش‏‌هایی در‌مورد پاسخگویی و مسئولیت‏‌پذیری، می‏‌تواند جز بزرگ‌ترین موانع قلمداد شود.
اگرچه وارویک از حق سندلر برای بازبینی (و شاید حتی تغییر) نرم‏افزار دستگاه ضربان‏‌سازش حمایت می‏‌کند، اما ضمناً به این نکته هم اشاره می‌‏کند که اگر دستگاه درست عمل نکند، یک پرسش درباره پاسخگویی در قبال آن، چگونه ممکن است به مسئله‌‏ای پیچیده تبدیل شود.
وارویک می‏‌گوید: «اگر او کد‌های منبع را در اختیار داشته باشد و تصمیم بگیرد که آن را دوباره برنامه‏‌نویسی کند که طور دیگری کار کند، همه‌‏جور مسئله حقوقی ممکن است پیش بیاید؛ اگر به دنبال این کار او بیمار شود یا حتی بمیرد، مسئولیت آن به عهده چه‏‌کسی خواهد بود؟ همچنان که ما با سرعت بیشتری به درون عصر دیجیتال می‌‏رویم، این‌ها سوالاتی است که حقوقدانان و قانونگذاران با آن‌ها مواجهند. پاسخ‏‌های آن‌ها به چگونگی زندگی ما به عنوان موجودات به‌طور فزاینده تکنولوژیک، شکل خواهد داد.
قانونی برای هک/ سلبریتی بیوهکر
سلبریتی بیوهکر
در آینده، ما همانطور که کد‌های کامپیوتری را هک می‏‌کنیم، کد‌های ژنتیکی را نیز هک خواهیم کرد. بیوهکر‌ها قدرتمندتر از هکر‌های اینترنتی خواهند شد: آن‌ها مسلح به کامپیوتر و نمونه‏های DNA خواهند بود و توانایی تغییر آینده افراد - چه متولد شده باشد چه نه - را با باز کردن اسرار کد ژنتیکی انسان خواهند داشت.
درحال‏‌حاضر ابتکار جدید زیست هکینگ شروع به ظهور کرده تا بتواند DNA را با روش‏های جدید ترکیب و مطابقت دهد، فرم‏های جدید زندگی مصنوعی جدید (مانند درختان درخشان در تاریکی) را بسازد و دقیقا درک کند که کدام بخش از DNA انسان مسئولیت آن را که ویژگی‏ها و صفات نامیده می‏شود داراست.
در حقیقت، این علم به افراد اجازه می‏دهد تا الگوی ژنتیکی خود - حتی کسانی که از الگوی نرمال رسمی ‏بیولوژیکی و ژنتیکی پیروی نمی‌‏کنند - را با هک کردن DNA شان به دست آورند و در حد امکان تغییر دهند.

در این زمینه، آنجلینا جولی بازیگر‏ هالیوود، نخستین زن بیوهکر مشهور بود. هنگامی ‏که شما در‌مورد آنچه او انجام داد، فکر ‏کنید حیرت می‏‌کنید. او از آزمایش‏های بالینی برای نمونه‏‌برداری از DNA خود استفاده کرد و مارکر ژنتیکی (BRCA ۱) که به عنوان کد برای سرطان پستان و سرطان تخمدان شناخته می‏‌شود را جدا کرد، احتمال مارکر ژنتیکی را که ممکن است به سرطان اولیه منجر شود (تقریبا ۸۷٪ برای سرطان پستان و ۵۰٪ برای سرطان تخمدان در‌مورد جولی) را محاسبه کرد و تغییر داد و سپس اقدام به تغییر بدن خود با دو روش ماسکتومی ‏و جراحی ترمیمی ‏با ایمپلنت‌‏های مخصوص کرد.
با درک اسرار کد‌های ژنتیکی خود، او توانست بدن خود را هک کند. در واقع، با این حرکت شجاعانه خود را ثابت کرد - در عرض دو هفته، خاله او - که همچنین دارای نشانگر ژن BRCA ۱ بود - در ۶۱ سالگی به علت سرطان پستان درگذشت.

در‏حالی‏‌که تغییر زیستی آنجلینا جولی ممکن است فراتر از معیار‌های بسیاری از بودجه‌‏های شخصی ما باشد (بر اساس برخی برآوردها، فقط هزینه کل تست‏های ژنتیکی آنجلینا بیش از ۳،۰۰۰ دلار است)، هزینه‏‌ها مطمئنا در آینده کاهش خواهند یافت.
وقتی این هزینه‏‌ها پایین می‏‌آیند، همه ما توانایی تبدیل شدن به زیست هکر‌ها را خواهیم داشت. هدف از راه‌اندازی‏ استارت‏‌آپ‏‌هایی مانند «کامپایلر ژنوم» این است که نرم‏‌افزار خاصی برای طراحی اشکال زندگی مصنوعی و ژنومیک کامبرین را ایجاد می‏‌کند که باعث می‏‌شود چاپ توالی DNA راحت و ارزان‌قیمت باشد.
این یعنی دموکراتیزه کردن دسترسی به ژنوم انسان، همان‏طور که داشتن کامپیوتر شخصی و تلویزیون LED برای مردم دنیا امری عادی و معمولی است.

در یک سناریو که توسط کیم مای کاتلر طراحی شده است، این زوج اقدام به هک کردن توالی DNA خود می‏‌کنند که با تغییر و ترکیب DNA خود یک کودک بیولوژیکی دقیقا طبق میل خودشان داشته باشد.
این البته از نظر حقوقی جای بحث بسیار زیادی دارد. سناریو‌های دیگر برای درختان درخشان در تاریکی هستند که می‏‌توانند در نهایت تبدیل به یک منبع انرژی برای جایگزینی چراغ‌‏های خیابانی شوند. تصور کنید که تصمیم بگیرید پیاده روی شبانه داشته باشید و در خیابانی که درختانش به‏‌ صورت طبیعی روشن هستند، قدم بردارید. رویای رمانتیکی که چند قدم تا به حقیقت پیوستن آن بیشتر باقی نمانده است.

در آینده، همه ما هکر و برنامه‏‌نویس هستیم. به قول دانشمندان موافق این تکنولوژی «سلول‌ها چیزی بیش از یک رایانه نیستند، برنامه را اجرا می‏‌کنند و برنامه کد ژنتیکی است.» این چیزی است که آنجلینا جولی زود متوجه شد، او فهمید که سلول‏‌هایش چیزی بیش از یک کامپیوتر است و توانایی برنامه‌‏ریزی آن‌ها را دارد. این‏گونه شد که آنجلینا جولی عنوان «اولین بیوهکر مشهور جهان» را به خود اختصاص داد.
منبع: سازندگی
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید