تصاویر/ به خاطر چند قطره آب
سودان در فصل خشک دچار بی آبی است و بسیاری از گله داران احشام خود را به دلیل فقدان آب از دست داده اند. جنگ داخلی در سودان جنوبی نهتنها منجر به مرگ و آوارگی بسیاری شده است؛ بلکه تأسیساتی مانند مدارس و درمانگاهها را از بین برده؛ دراینمیان، فقدان خدمات دولتی منجر شده سایر زیرساختهای این کشور نیز به سمت نابودی بروند.
کد خبر :
۷۱۷۷۵
بازدید :
۲۴۶۸۳
فرادید | روستای «روآر لیک» در ایالت جانگلِی در سودان جنوبی در فصل خشک دچار خشکسالی شدید میشود؛ بهطوریکه تمام برکهها خشک و زمین عاری از قطرهای آب میشود. گلهداران در این فصل مجبور میشوند احشام خود را برای پیدا کردن آب و چراگاهی سبز کیلومترها راه ببرند.
اما، اکنون اهالی روستا با هم همکاری میکنند تا راهحلی برای مشکل بیآبی پیدا کنند تا روستا در ماههای خشک نیز آب داشته باشد.
یکی از اهالی روستا که مردی ۵۵ ساله به نام جیمز است، میگوید: «ما مشغول حفر یک برکه هستیم تا گلههایمان بتواند در همین نزدیکی آب بنوشد.»
جنگ داخلی در سودان جنوبی نهتنها منجر به مرگ و آوارگی بسیاری شده است؛ بلکه تأسیساتی مانند مدارس و درمانگاهها را از بین برده؛ دراینمیان، فقدان خدمات دولتی منجر شده سایر زیرساختهای این کشور نیز به سمت نابودی بروند.
در ماههای خشک که آب برکه «مابیل» از بین میرود، دسترسی تمام اهالی روستا به آب قطع میشود.
منابع پایدار آب میتواند به این مردم کمک کند تا گلههای خود را سالم نگهدارند. جیمز میگوید: «ما مشکلات زیادی داشتهایم؛ بهخصوص سال گذشته که بیشتر حیوانات گله از بیآبی تلف شدند. فقط ۷ تا ۱۰ گله باقی مانده است. ما گلهها را نمیشماریم. گلهداران سودان جنوبی یک اعتقاد خرافی دارند و آن اینکه اگر گله را بشمارند؛ حیوانات میمیرند.»
جیمز میگوید، در ماه آوریل ساکنان محلی شروع کردند به گسترش دادن برکه مابیل. جیمز میگوید: «اگر آب در دسترس باشد گلههای ما از بین نمیروند و تولیدات ما بهتر میشود؛ آنوقت من گلههای بیشتری خواهم داشت.»
تعداد ۳۱۶ نفر از اهالی روستا در کنار هم زمین را میکنند تا دریاچه مابیل را عمیق کنند.
زنی با دستان خود گل و خاک اضافی را جمع میکند.
تخمین زده شده که هر کارگر باید طی ۲۰ روز ۸۰ ساعت کار کند. در ازای کار برای عمیقسازی دریاچه کارگران مواد غذایی دریافت میکنند.
آنِیث گارانگ (با لباس نارنجی) خاکهای برکه را حمل میکند. او شوهرش را در سال ۲۰۱۸ در درگیریها از دست داده است. او میگوید، دسترسی به آب باری را که روی دوش خانوادههایی با سرپرست زن است، کمتر میکند.
«وقتی آب برکه خشک میشود باید کیلومترها برای رسیدن به آب گله را جابهجا کنیم و این کار برای من خیلی سخت است. اگر آب در نزدیکیمان باشد، چراندن گله برایمان راحتتر است.»
سیمون آنیانگ، رئیس روستا، میگوید: «بردن گله به راههای دور بسیار خطرناک است؛ در مسیر دزدانی هستند که کمین میکنند تا گله را بربایند. این کار خطر جانی دارد.»
در کشوری که مردمان روستایی به منابع مالی و مؤسسههای پسانداز یا دسترسی ندارند یا دسترسی اندکی دارند، گله دارایی و سرمایهگذاری محسوب میشود که هر زمانی که بخواهند میتوانند آن را تبدیل به پول کنند. گله مؤلفه اصلی اقتصاد محلی محسوب میشود.
ماری نیانجوک، مادر تنهای ۳۵ ساله که گله بزهای خود را میچراند میگوید، گله برای من حکم بانک را دارد. من حساب بانکی دیگری ندارم. از طریق همین گلهداری فرزندانم را سیر میکنم.
سیمون میگوید: «هیچکدام از روستاهای دیگر چنین برنامهای ندارند؛ اما این پروژه به همه اهالی این روستا کمک میکند تا داراییهای برای آینده بیاندوزند.»
۰