کشف نامه‌ای که کامو در دوران جنگ نوشت

کشف نامه‌ای که کامو در دوران جنگ نوشت

این چیزی است که باید از آن بر حذر باشیم و در این موقعیت است که باید هر روز و اگر لازم باشد هر ساعت به مردم یادآوری کنیم که هدف تمام مقاله‌ها، تمام برنامه‌های تلویزیونی، تمام گردهمایی‌ها و تمام اعلامیه‌ها کسانی است که مقدمات این جنگ را چیده‌اند.

کد خبر : ۷۵۸۸۵
بازدید : ۱۵۱۹
ترس‌های کامو
بهار سرلک | با فرارسیدن شصتمین سالروز درگذشت آلبر کامو در چهارم ژانویه، برای نخستین‌بار نامه‌ای از این نویسنده برنده جایزه نوبل ادبیات منتشر شده است. او این نامه را طی دوران اشغال فرانسه به دست نازی‌ها نوشت و از نگرانی و عدم اطمینانش نسبت به آینده کشور صحبت کرده بود.

به گزارش گاردین، کامو در این نامه رسمی که در آرشیو رهبر دوران جنگی فرانسه ژنرال شارلز دو گول کشف شده است، از ترس‌هایش نوشته بود. او گفته بود، نکند کشتار هموطنانی که جسمی صحیح و سالم داشتند، «ایده‌های شورانگیز و پویا» را که آینده این کشور را تضمین می‌کنند، ویران کرده باشد.

کامو این نامه سه صفحه‌ای را با ماشین تحریر در سال ۱۹۴۳ و زمانی نوشت که فرانسه زیر یوغ مارشال فیلیپ پتن وطن‌فروش قرار داشت. ماموران اطلاعاتی کمیته آزادی ملی مستقر در الجزیره به نویسنده «طاعون» و «بیگانه» که آن زمان ۳۰ سال داشت، روزنامه‌نگارها، نویسنده‌ها و متفکر‌هایی که در فرانسه اشغالی گرفتار شده بودند، مخفیانه نزدیک شده بودند.

در ابتدای این نامه که «از طرف متفکری مخالف» نوشته شده است، می‌خوانیم: «در اینجا احساسات متفکری فرانسوی را در مواجهه با موقعیت جاری که می‌توان آن را از درون کشور مشاهده کرد، به صورت خلاصه گردآوری کرده‌ام. اگر بخواهم ساده و سرراست صحبت کنم، نخستین حس او عذاب است.
عقیده راسخم این است که تاکتیک جنگی‌ای که فرانسه متروپل برگزیده و همه ما را درگیرش کرده، می‌تواند به تولد دوباره این مردم و همزمان به سرنگونی قطعی‌شان منجر شود.»

نویسنده این رساله فلسفی اصرار دارد که فرانسوی‌ها دلسرد نشده‌اند بلکه آشفته‌حالند: «و این حس دوگانه عذاب و عدم قطعیت، جوی را که اغلب فرانسوی‌ها در آن زندگی می‌کنند، تعریف می‌کند. کودکانه است اگر باور کنیم این موضوع همزمان به دلسردی بدل شود.
دقیقا برعکس آن مصداق دارد، اما بار دیگر آن‌هایی که سرنوشت خارجی کشور را به دست گرفته‌اند نباید آشفته‌حالی‌ای را که همراهِ اغلب ذهن‌ها اینجا شده است، نادیده بگیرند.»

به نظر می‌رسد پس از «نابودی گسترده و شوکه‌کننده» متفکران، مهم‌ترین دغدغه کامو بهبودی وضعیت نخبگان روشنفکر کشور بود. او معتقد بود: «بهبودی وضعیت آن‌ها بر توجه‌ها می‌افزاید و برای آینده فرانسه حیاتی است.»

او در ادامه می‌نویسد: «عدالت و آزادی نمی‌توانند پیشامد‌های ناسازگار باشند و البته برای بازسازی جهان و ضدیت با منطق ویرانگر تاریخ، بنیانی هستند. اتلاف نظام‌مند افراد سالم در این کشوردنه تنها کشور را می‌کُشد بلکه ایده‌های شورانگیز و پویایی را به کشتن می‌دهد که آینده کشور را تضمین کرده‌اند.
این چیزی است که باید از آن بر حذر باشیم و در این موقعیت است که باید هر روز و اگر لازم باشد هر ساعت به مردم یادآوری کنیم که هدف تمام مقاله‌ها، تمام برنامه‌های تلویزیونی، تمام گردهمایی‌ها و تمام اعلامیه‌ها کسانی است که مقدمات این جنگ را چیده‌اند.
باقی ماجرا برعهده ماست.» کامو چهارم ژانویه زمانی که با میشل گالیمار، ناشر کتاب‌هایش، سوار بر ماشین بود در سانحه رانندگی از دنیا رفت. این نویسنده که آن زمان ۴۶ ساله بود درجا درگذشت و گالیمار چند روز بعد از دنیا رفت.

جیووانی کاتلی، نویسنده ایتالیایی در تازه‌ترین کتابش ادعا کرده است جاسوس‌های کا‌گ‌ب، برای انتقام‌جویی از نگرش‌های ضدشوروی کامو، او را ترور کردند. از پاییز ۱۹۵۶ و قیام مجار‌ها کامو علنا موضع می‌گرفت و منتقد سرسخت عملکرد شوروی بود. همچنین او حمایت بی‌چون و چرای خود را از بوریس پاسترناک، نویسنده روسی که او هم ضدشوروی شناخته می‌شد، ابراز کرده بود.

مورخان که سال‌های سال گمان می‌کردند تمام نوشته‌های کامو را کشف کرده‌اند، می‌گویند این نامه کشفی نادر است. متن کامل این نامه در کتابی به نام «کامو: کشور‌های آزادی» چاپ شده است. ونسان داکلر، مورخ و استاد موسسه مطالعات سیاسی پاریس این کتاب را درباره کامو تالیف و گردآوری کرده که نهم ژانویه منتشر شد.
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید