سوژهها چه تغییری یافتند؟
تا قبل از ریاست جمهوریِ کندی در سال ۱۹۶۱، نقشی با عنوانِ عکاسِ رسمی کاخ سفید وجود نداشت؛ به جای آن عکاسانِ نظامیِ مختلف از رویدادهایی مانند شامهای رسمی یا دیدارهای بینالمللی عکاسی میکردند. همانطور که کِنِث تی. والش در کتابش با عنوانِ «خودیهای قطعی: عکاسانِ کاخ سفید و شیوهای که آنها تاریخ را شکل دادند»، بیان میکند، این کندی بوده است که نخستین بار «به اهمیت تصاویر پی میبرد» و سِسیل استاگتون، از شاخۀ ارتباطاتِ ارتشِ آمریکا، را انتخاب میکند تا دورانِ ریاست او را مستندنگاری کند.
کد خبر :
۷۶۳۳۳
بازدید :
۲۲۸۷۰
فرادید | وقتی رؤسای جمهورِ پیشین ایالات متحده را تصور میکنید، چه میبینید؟ احتمالاً جان. اف کندی را به عنوانِ پدری شیفتۀ فرزندانش تصور میکنید که در حالِ بازی کردن با آنها در بالِ غربیِ کاخ سفید است. شاید ریچارد نیکسون را به عنوانِ رهبری خندهرو، اما محکم تصور کنید که در دفتر بیضوی دست در دستِ الویس پریسلی جلوی دوربین ژست گرفته است.
به گزارش فرادید به نقل از سی ان ان، وقتی نوبتِ باراک اوباما میرسد، احتمالاً او را به عنوانِ فرمانده کل با چهرهای جدی تصور میکنید که در اتاقِ وضعیتِ کاخ سفید در حال تماشای یورشِ سربازانِ آمریکایی به مقرِ اوسامه بنلادن است؛ یا شاید او را به عنوانِ نخستین رئیسجمهورِ سیاهپوست آمریکا تصور کنید که سرش را خم کرده تا یک کودکِ سیاهپوستِ ۵ ساله بر سرش دست بکشد و کوتاهی موهای خود را با کوتاهی موهای آقای رئیسجمهور مقایسه کند.
عکاسانِ رسمیِ کاخ سفید -ایماژسازانی که در سکوت آرشیوهای بصریِ فرماندهان کل در آمریکا را میسازند-خالق تأثیراتی هستند که نمیتوان آنها را از حافظۀ عمومی زدود.
تا قبل از ریاست جمهوریِ کندی در سال ۱۹۶۱، نقشی با عنوانِ عکاسِ رسمی کاخ سفید وجود نداشت؛ به جای آن عکاسانِ نظامیِ مختلف از رویدادهایی مانند شامهای رسمی یا دیدارهای بینالمللی عکاسی میکردند. همانطور که کِنِث تی. والش در کتابش با عنوانِ «خودیهای قطعی: عکاسانِ کاخ سفید و شیوهای که آنها تاریخ را شکل دادند»، بیان میکند، این کندی بوده است که نخستین بار «به اهمیت تصاویر پی میبرد» و سِسیل استاگتون، از شاخۀ ارتباطاتِ ارتشِ آمریکا، را انتخاب میکند تا دورانِ ریاست او را مستندنگاری کند.
استاگتون برای نخستین بار شیوهای خاص از عکاسی در کاخ سفید را با دسترسی به زندگیِ خصوصیِ کندی بنیان نهاد. البته او باید به کندی گزارش میداد؛ زیرا او در هر وضعیتی اجازه عکاسی از خود را نمیداد و تصاویری که در اختیارِ عموم قرار میگرفت را محدود و کنترل میکرد.
والش در کتابش مینویسد: «کندیها محدودیتهایی برای عکاسی اعمال میکردند تا تصویر خود را به عنوان زوجی برازنده و با وقار حفظ کنند.» بهطور مثال عکاسی از رئیسجمهور در حال رفتن به استخر تا زمانی که او «کاملاً در آب فرو میرفت» امکانپذیر نبود، مبادا که کمربندِ طبی او در عکس نمایان شود.
بیشتر بخوانید:
عکسهای استاگتون که خانوادۀ اول آمریکا را خانوادهای شاد، جوان و فریبنده عرضه میکند. این تصاویر کمک شایانی به ساخته شدنِ اسطورۀ «کملوت» کرد که تا حدِ زیادی مدیونِ تلاشهای ژاکلین کندی، همسر جان اف کندی، بود.[کملوت یکی از شهرهای افسانهای است که گفته میشود در جایی در بریتانیا واقع و مقر شاه آرتورِ افسانهای بوده است. ژاکلین کندی در مصاحبهای که بعد از مرگِ جان اف کندی انجام میدهد، تلاش میکند القا کند کاخ سفید در زمانِ ریاستجمهورِ کندی شبیه کملوت بوده و بنابراین جان اف کندی نیز پادشاه آرتور بوده است. او اینطور القا میکند که کاخ سفید در هیچ زمانِ دیگری شبیه کملوت نخواهد شد و بنابراین هیچ رئیسجمهور دیگری مانند جان اف کندی نخواهد آمد. توضیح مترجم.]
یکی از موقعیتهای بسیار مهمی که استاگتون ثبت کرد چند ساعت بعد از به قتل رسیدنِ کندی در روز ۲۲ نوامبر سال ۱۹۶۳ بود که معاونِ رئیسجمهور، لیندون بی. جانسون، بعد از ترکِ بیمارستانی که کندی در آن درگذشت، در هواپیمای شماره یک نیروی هوایی آمریکا (اِر فورس وان) به عنوانِ جانشین او سوگند خورد.
جاذبۀ این لحظه را میتوان از تصویر حس کرد: جانسون درحالی تصویر شده که دستش بلند کرده و در سمتِ چپ او ژاکلین کندی (که لکههای خون روی لباس او از تیررس نگاهِ ببینده خارج است) و در سمتِ راستش لیدی بِرد جانسون ایستادهاند.
استاگتون به دلیلِ نزدیکی به دستگاهِ ریاستجمهوری توانسته بود لحظۀ انتقال قدرت را درست چند ساعت بعد از تراژدی ثبت کند و به آمریکاییها صحنهای را نشان دهد که فقط از طریقِ رادیو دربارهاش شنیده بودند.
جانسون بعد از به دست گرفتنِ قدرت، در رویه عکاسی از کاخ سفید تغییراتی ایجاد کرد. او دستِ عکاسِ کاخ سفید، یویچی اُکامُتو، را بازتر گذاشت. اکامتو از جانسون در دیدارِ تاریخی با رهبرانِ حقوق مدنی؛ درحالیکه با شادی به همراهِ سگش زوزه میکشد؛ در تخت و در حال استراحتِ بعد از عملِ جراحی؛ در حالیکه سرم به او وصل است؛ و البته در حالِ «احوالپرسیِ جانسونی»، عکس انداخته است. احوالپرسی جانسونی، احوالپرسی به سبک و سیاق او بود که با متمایل کردنِ بدنِ خود بروی بدنِ سیاستمدارانی که سر راهش میدید، انجام میداد.
اثرگذاریِ این عکسها به دلیلِ نامحسوس بودنِ نقشِ عکاس است. گویی مردمی که عکس را تماشا میکنند در صحنه حضور دارند و زندگیِ یکی از قدرتمندترین مردانِ روی زمین را از طریقِ دوربینی که در اتاق نصب شده است، تماشا میکنند.
پِتِ سوزا، عکاسِ ارشدِ کاخ سفید در زمانِ ریاستجمهوریِ باراک اوباما، میگوید: «همواره همان سطحی از دسترسی را که یویچی اُکامُتو داشته... میخواستم.» پِتِ که پیش از آن برای نشریه شیکاگو تریبیون عکاسی میکرد، از زمانی که اوباما در سال ۲۰۰۵ یک سناتور تازهکار بود تا زمانیکه در سال ۲۰۰۹ به ریاستجمهوری رسید، از او عکاسی کرده است. او اوباما را چنین توصیف میکند: «او کسی است که ارزشِ تاریخیِ ثبتِ بصریِ دورانِ ریاستجمهوریاش را درک کرد.» دسترسیِ پِتِ به زندگی اوباما و همینطور به اسناد محرمانه در سطحی بالا بود.
سوزا میگوید: «من نقشِ خودم را به عنوانِ فردی که قرار است آرشیوی از عکس برای تاریخ مهیا کند، میدیدم؛ و این نخستین الویت ذهنیِ من بود.»
«هر چیز دیگری غیر از آن برایم مهم نبود. آنچه مهم بود این بود که من داشتم با ثبت آرشیوی که تا همیشه ماندگار خواهد ماند، به آینده خدمت میکردم.»
سوزا در مدتِ همکاری با کاخ سفید ۲ میلیون تصویر از اوباما ثبت کرد که این تعداد به تصاویرِ دیگری که عکاسانِ دیگر کاخ سفید از رؤسای پیش از اوباما ثبت کرده بودند، اضافه شد. این عکسها در آرشیو ملی آمریکا نگهداری میشوند و همه آنها تا کنون در معرض عموم قرار نگرفتهاند.
دولتِ اوباما نخستین دولتی بود که از وبسایت و پلتفرمهای رسانههای اجتماعی مانند فلیکر و اینستاگرام برای انتشارِ مداومِ تصاویر استفاده کرد. به گفته مایک دیویس، ادیتورِ عکسِ خانوادهِ بوش، هر هفته یک یا دو عکس از اوباما در مطبوعات چاپ شده است.
اما جوِ عکاسی در کاخ سفید در طی دههها تغییر کرده است. سوزا نخستین بار در طی ریاستجمهوریِ ریگان در مابین سالهای ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۹ در کاخ سفید به عنوان عکاس مشغول به کار شد. در این دوران رویکرد نسبت به انتشار عکسها بسیار محتاطانه بود.
سوزا میگوید: «این مربوط به دورانی است که هنوز اینترنت و رسانههای اجتماعی وجود نداشتند و اگر تصویری قرار بود منتشر شود، در شبکههای تلویزیونِ اِیبیسی، سیبیاِس یا اِنبیسی منتشر میشد و آنها در موردِ تصاویری که توسط این سه شبکه منتشر میشدند بسیار محتاط بودند؛ زیرا این شبکهها از قدرت بالایی برخوردار بودند. فکر میکنم در این دوران آنها تصاویر را کنترل میکردند.»
سوزا میگوید در دورانِ ریاستجمهوریِ اوباما این او بوده که تصمیم نهایی را برای منتشر کردنِ یک عکس میگرفته است؛ مگر اینکه عکس حاویِ محتوایی حساس بوده باشد. البته دسترسیِ آزاد و بیقید و شرطِ سوزا و همچنین کارِ پربار او به عنوانِ عکاسِ کاخ سفید، انتقادهایی را هم به همراه داشته است. از جمله اینکه: دولتِ اوباما دسترسیِ عکاسانِ مطبوعاتی به برخی رویدادها را محدود کرد؛ و به جای آن عکسهای سوزا منتشر میشد که انجمنِ عکاسانِ خبریِ کاخ سفید از این عکسها با عنوانِ «انتشارِ مطبوعاتیِ تصاویر» یاد میکردند.
در نوامبر سال ۲۰۱۳، معاونِ سخنگوی کاخ سفید، جاش ارنست، در پاسخ به خبرنگاران گفت: «ما از تکنولوژی جدید بهره گرفتهایم تا عموم دسترسیِ بیشتری به پشتِ صحنههای کار کردنِ رئیسجمهور در کاخ سفید داشته باشند.»
رویکردِ شیلا کریگهِد، که اکنون نقشِ عکاسِ ارشد کاخ سفید را برعهده دارد، با رویکردِ عکاسانِ پیش از او متفاوت است. او که پیش از کسبِ این سمت به عنوانِ عکاسِ شخصی لارا بوش و سارا پیلین کار کرده بود، به محضِ انتخاب شدنِ ترامپ به عنوان عکاسِ کاخ سفید برگزیده شد.
اِیان کروچ در مقالهای در نیویورک تایمز که در مارس ۲۰۱۷ منتشر شد، نوشته است: «ترامپ افراطیترین حد از دسترسی به خود را در تاریخِ رؤسای جمهور آمریکا دارد: ما توئیتر او را داریم، ارتباطی مستقیم که بیشتر به نظر میرسد بعدِ حیوانیِ مغز او را نشان میدهد. با این حال، تصویری که ما از ترامپ در چند ماه نخست رسیدن به ریاست جمهوری او میبینیم، تصویری منحصراً رسمی است که بعدِ عمومی او را به نمایش میگذارد؛ و رویکرد دولت ترامپ نسبت به استفاده از عکس با رویکرد دولتهای پیش از او متفاوت است و دسترسی عکاسان به او محدودتر است.»
تیم عکاسانِ دولتِ ترامپ در مقایسه با تیمِ عکاسانِ اوباما، عکسهای کمتری از او منتشر کردهاند و البته لحظاتِ صمیمانه کمتری را در عکسهای ترامپ مشاهده میکنیم. عکسهایی که کریگهد از ترامپ ثبت میکند بسیار خشک و رسمی است و اطلاعاتِ کمی درباره زندگیِ خصوصیِ ترامپ میدهد.
نیکسون نیز دسترسی عکاسان را محدود کرد. اولی اتکینز و جیمی کارتر تنها رؤسای جمهوری بودند که عکاس رسمی برای کاخ سفید استخدام نکردند. در هر دو مورد، مانند موردِ ترامپ، عموم فرصتِ کمی برای شناختِ رهبر خود فراتر از تصاویرِ خشکِ سیاسی و دست دادنهای تشریفاتی داشتهاند.
سوزا در کتاب خود از شیوه کنونی عکاسی در کاخ سفید انتقاد کرده است. او میگوید در دورانِ ریاستجمهوری اوباما او به «کوچکترین لحظات» دسترسی داشته و عکسها افشاکننده و مهم هستند؛ به خصوص وقتی ۵۰ یا ۱۰۰ سال دیگر به آنها نگاه میکنید میتوانید بفهمید که فردی که در عکسهاست چه نوع آدمی بوده است؟
۰