ابوالحسن خوشرو؛ وداع با گنجینه بشری موسیقی ایران

فرادید | خوشرو برای علاقه‌مندان به موسیقی مازندرانی یک صدای منحصربه‌فرد و فراموش نشدنی است، صدایی که گاهی مانند قطعه معروف «نرگیس جار» او دشت پر از نرگس می‌شود و گاهی لابلای تار و پود جاجیم‌ها از عشق می‌گفت. حالا صدای خوشرو پس از چند دهه خوانندگی و نوازندگی، پس از تحمل یک دوره ۲ ساله بیماری در سن ۷۳ سالگی، روز شنبه ۱۰ اسفند ماه خاموش شد.

به گزارش فرادید، ابوالحسن خوشرو، از سال ۱۳۹۶ درگیر بیماری شد و طی این مدت با وجود نقاهت، فعالیت‌های موسیقایی خود را متوقف نکرد. حاصل فعالیت‌های او در این مدت خواندن قطعات آلبوم‌های "موسیقی حماسی و آیینی مازندران" اثر نبی احمدی و "چِم" به آهنگسازی سیاوش طالبی بود.

ستاد تشییع پیکر استاد ابوالحسن خوشرو، خواننده و نوازنده پیشکسوت مازندرانی در حالی که اعلام کرده بود که تشییع او بعد از ظهر روز یکشنبه ۱۱ اسفند در قائمشهر انجام خواهد شد، اما این مراسم لغو شد.

در اطلاعیه‌ای که از سوی خانواده استاد خوشرو منتشر شد، عنوان شده که با توجه به همدردی و اشتیاق آحاد علاقه‌مندان برای شرکت در مراسم بدرقه و تشییع پیکر استاد و همچنین دغدغه خانواده خوشرو نسبت به سلامت شهروندان، به منظور رعایت پروتکل‌های بهداشتی در خصوص اپیدمی و بیماری کرونا، مراسم تشییع به صورت محدود توسط اعضای خانواده انجام خواهد شد.

ابوالحسن خوشرو متولد سال ۱۳۲۵ روستای " سیاهرودکلای " قائمشهر است که از کودکی به نواختن " لله‌وا " یا نی چوپانی پرداخت و برای تکمیل دانش موسیقی خود از هنرستان موسیقی تهران فارغ التحصیل شد. خوشرو در سال ۱۳۳۹ یک گروه موسیقی با همکاری برادرانش فرج‌الله خوشرو و عبدالله خوشرو و همچنین احمد محسن‌پور تشکیل داد.

او از سال ۱۳۴۵ با رادیو مازندران همکاری خود را آغاز کرد و سال ۵۰ با تشکیل گروه موسیقی روجا فعالیت‌های هنری خود را گسترش داد. خوشرو از دهه ۶۰ با خواندن منظومه‌های حماسی مانند «هوژبر سلطون» و «مشتی پروری» جایگاه ویژه‌ای در میان مردم پیدا کرد و کم‌کم بر تعداد آلبوم‌های موسیقی او و کنسرت‌هایی که برگزار می‌کرد و همیشه هم مملو از جمعیت بود افزوده شد.

ابوالحسن خوشرو در مورد موسیقی گفته بود که "موسیقی آموزشی برای زندگی است و هیچ گاه موسیقی برای تفریح نبوده است." وی با تاکید بر این که موسیقی بدون محتوا ارزشی ندارد، گفت: "این دانش و بینش است که ما را به کار وا می‌دارد تا کارمان برگرفته از زندگی آبا و اجدادمان باشد. "

این هنرمند در اجرای " لیلی جان‌ها " و آواز‌های مازندرانی و تلفیقی از شیوه‌های استادان قدیم، سبک و لحن خود را ارائه کرد و این ویژگی، او را از دیگر هنرمندان موسیقی اصیل مازندرانی متمایز و برجسته ساخت.

حسن ریاحی آهنگساز سرود ملی ایران، در مورد ابوالحسن خوشرو گفته است که " ابوالحسن خوشرو اهل سرزمین فرهنگ، هنر و مهربانی و خنیاگر موسیقی تبرستان است. ایشان آفرینشگر خوانش تازه‌ای از آواز تبری و احیاگر حماسه‌های پنهان سرزمین مادری است، بی‌شک صدای او صدای درختان هیرکانی است که پا در زمین و سر به خورشید دارند. "

اجرای ابوالحسن خوشرو در شبکه مازندران

ریاحی در ادامه گفت: "ایشان با تسلط در ردیف‌های آوازی و دقت در رفتار کلمه، اتفاقی فراهم کرد تا در کم کردن اندوه و فراوانی شادی‌های مردم نقشی غیر قابل انکار داشته باشد و این آیین هنرمندانی است که جهان را عاری از خشونت و لبریز از صلح می‌خواهند. اعطای نشان درجه یک هنری حاصل سال‌ها ممارست، رنج، تلاش و عشق توصیف‌ناپذیر وی در جهت حفظ میراث مانگار است. از ویژگی‌های ممتاز استاد خوشرو تاثیر فزاینده بر جوانان در پیروی از لحنی است که پیوند سنت و مدرنیته است.

خوشرو جوایز بسیاری در عرصه محلی و ملی دریافت کرد که همگی به خاطر صدای زیبا، اصیل و پر سوز و همچنین سبک ویژه اش در آوازخوانی بود.

این استاد برجسته موسیقی مازندران ۲۱ آبان ماه سال جاری موفق به دریافت نشان درجه یک هنری شد، نشانی که حاصل نیم قرن تلاشش برای موسیقی مازندران بود. نام ابوالحسن خوشرو ۱۱ دی ماه ۹۸ در فهرست گنجینه‌های زنده بشری میراث ناملموس وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به ثبت رسید.