راه‌های مقابله با خشونت خانگی؛ چگونه می‌توان با خشونت خانگی مقابله کرد؟

فرادید | به طور کلی خشونت خانگی در برگیرنده هرگونه رفتار در یک ارتباط نزدیک است که باعث آزار جسمی، روانی و جنسی فرد مقابل می‌شود. اساساً فرایندی که در آن زن به خاطر جنسیت خود و در فضای زندگی مشترک، توسط همسر یا شریک صمیمی مورد اعمال زور و تضییع یا سلب حقوق واقع می‎شود را خشونت خانگی علیه زنان می‌نامند.

از نظر ابعاد اجتماعی، در خانواده‌های مواجه یافته با خشونت، فرزندانی مستبد با اعتماد به نفس پایین پرورش می‌یابند که مستعد هرگونه نابهنجاری هستند. بزرگسالان این خانواده‌ها نیز شرایطی را تجریه می‌کنند که سبب افزایش بروز رفتار‌های نابهنجار در محیط کار و در روابط اجتماعی آنان می‌شود و گاهی می‌تواند به از دست دادن محیط کسب و کار، تمایل به استعمال دخانیات، اعتیاد، الکلیسم، خودکشی و دگرکشی منتهی شود. از آنجا که خشونت خانگی و زناشویی غالباً در منزل و در حریم خصوصی افراد رخ می‌دهد.

به طور کلی قربانیان همسرآزاری از مشکلات سلامت عمومی بیشتری رنج می‌برند. به عبارتی بین مورد بدرفتاری واقع شدن و مشکلات روان شناختی رابطه وجود دارد. قربانیانی که مورد بدرفتاری عاطفی و فیزیکی قرار گرفته اند، در مقایسه با قربانیان خشونت اقتصادی و جنسی مشکلات بیشتری را تجربه می‌کنند. به صورت کلی می‌توان گفت: عوامل بسیاری در سه سطح فرد خشونت دیده، عامل خشونت گر و ویژگی‌های خانوادگی-اجتماعی در بروز خشونت خانگی علیه زنان دارند.

خشونت خانگی دربرگیرنده هر نوع خشونتی است که در حیطه خانواده و زندگی خصوصی افراد رخ می‌دهد. خشونت خانگی در میان افرادی واقع می­‌شود که به‌سبب ارتباطات خونی، خانوادگی یا قانونی با یکدیگر روابط صمیمی و پیوند‌های عمیق دارند. اگرچه در تعریف عام از این لغت، خشونت خانگی می­‌تواند مردان را هم در بر گیرد، اما به‌دلایل اجتماعی ـ. تاریخی که در اینجا مجال طرح آن­ها نیست، خشونت خانگی عموما در مورد زنان و دختران مطرح می­‌شود. خشونت خانگی در مورد کودکان نیز مطرح است، ولی چون مبحث کودک آزاری به‌طور جداگانه یک آسیب اجتماعی بسیار مهم برای جوامع محسوب می­‌شود و مسائل حقوقی ویژۀ خود را دارد، موضوع این مقاله حول محور خشونت خانگی علیه زنان و دختران خواهد بود.

در قانون مدنی ایران، در بخش مربوط به حقوق خانواده در چند مورد محدود به مسئله خشونت خانگی پرداخته شده است. بر اساس ماده ۱۱۱۵ قانون مدنی، اگر زنی در منزل مشترک با همسر خود مورد ضرر جانی، مالی یا شرافتی قرار گیرد، می‌تواند خانه همسر خود را ترک کند، بدون اینکه ناشزه (زنی که وظایف زناشویی‌اش را بدون عذر شرعی یا قانونی انجام نمی‌دهد) محسوب شود (نشوز)؛ در مقابل، مرد نیز موظف است که همچنان نفقه زن خود را بپردازد.

همچنین مطابق ماده ۱۱۳۰ قانون مدنی، یکی از مواردی که مطابق آن زن می­‌تواند از دادگاه درخواست طلاق نماید، ضرب‌وشتم و خشونت جسمی همسر علیه اوست. قانون حمایت از خانواده در این موضوع ساکت است.

در قانون مجازات اسلامی به‌طور اختصاصی به خشونت خانگی علیه زنان پرداخته نشده است. فقط در صورتی که اقدامات صورت‌گرفته مطابق موازین این قانون جرم باشد (مثلا ضرب‌وشتم)، دارای مجازات و البته دیه خواهد بود.

البته شاید در اینجا ذکر ماده ۶۱۹ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) ثمربخش باشد، هرچند که موضوع بحث ما در خصوص خشونت خانگی است. مطابق این ماده، «هرکس در اماکن عمومی یا معابر متعرض یا مزاحم اطفال یا زنان شود یا با الفاظ و حرکات مخالف شئون و حیثیت به آنان توهین کند، به حبس از دو تا شش ماه و تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم خواهد شد».

واضح است که راهکار‌های قانونی پیشین به‌هیچ‌عنوان نه برای پیشگیری از وقوع خشونت خانگی کافی است و نه برای حمایت‌های بعدی از آسیب‌دیدگان و مجازات خاطیان. این امر زمانی روشن­‌تر می­‌شود که نگاه کوتاهی به آمار موجود در زمینه خشونت خانگی در ایران بیندازیم.

طبق اعلام سازمان بهزیستی، ۲۷ درصد زنان ۱۹ تا ۴۹ساله در فاصلۀ سال‌های ۹۶ تا ۹۷ مورد خشونت همسر قرار گرفته­‌اند. همچنین، طبق گزارش پزشکی قانونی، ۹۰ درصد خشونت‌های خانگی علیه زنان است.

همچنین پژوهش دیگری نشان می­‌دهد ٦٦ درصد زنان ایرانی از آغاز زندگی مشترک‌شان تاکنون، حداقل یک بار مورد خشونت قرار گرفته‌اند.

به این آمار‌ها باید این نکته را نیز افزود که تنها کمتر از ۳۵ درصد از خشونت‌های خانگی در ایران به پلیس گزاش داده می‌شود.

با در نظر گرفتن همه این موارد، جامعه حقوقی کشور به این نتیجه رسید که زمان آن فرارسیده است که قانونی کامل و جامع برای مقابله با پدیده خشونت خانگی به تصویب برسد. به این ترتیب، متن «لایحه منع خشونت علیه زنان» یا «لایحه تأمین امنیت زنان» در سال ۱۳۹۶ تدوین شد و به قوه قضائیه ارائه گردید.

لایحه منع خشونت علیه زنان دو هدف کلی را دنبال می­‌کند: بازدارندگی از خشونت علیه زنان و حمایت از زنان آسیب‌­دیده. در این لایحه خشونت علیه زنان به‌طور کامل تعریف شده و مصادیق آن نیز به‌تفصیل برشمرده شده است.

در این لایحه، تشکیل «شورای هماهنگی تأمین امنیت زنان» نیز پیش‌بینی ­شده است. این شورا وظیفه کلی نظارت و سیاست‌گذاری در موارد مرتبط را بر عهده دارد. همچنین، در این لایحه، ایجاد «صندوق حمایت از زنان» در دادگستری برای حمایت از زنان آسیب‌دیده یا در معرض خطر پیش­‌بینی شده است.

برخی دیگر از ویژگی‌های این لایحه عبارت‌اند از:

در این لایحه تلاش شده است که با تکیه بر موارد بالا، علاوه بر آگاهی­‌بخشی دربارۀ خشونت علیه زنان و به‌ویژه خشونت­‌های خانگی، با مرتکبان خشونت مقابله شود؛ همچنین، تا حد امکان از زنان بزه­‌دیده و در معرض خطر و آسیب نیز پشتیبانی و حمایت به عمل آید.

این در حالی است که باوجود گذشت مدت‌زمان طولانی از تقدیم این لایحه به قوه قضائیه، هنوز دستگاه قضا این لایحه را برای بررسی در اختیار مجلس قرار نداده است.

به این ترتیب و با نامعلوم ماندن سرنوشت این لایحه، همچنان در کشورمان قوانین مدون و کاملی دربارۀ مبارزه با خشونت خانگی وجود ندارد؛ قوانینی که بتواند از زنان آسیب­‌دیده ـ. که تعداد آن­ها کم هم نیست ـ. حمایت­‌هایی حداقلی کند.