زندگی کرونایی

سینا قنبرپور | ۱۱۵ روز از اعلام رسمی نخستین مرگ‌ها براثر ابتلا به ویروس کرونا در کشورمان سپری شده است. روز‌های اسفند ۹۹ را که به خاطر بیاوریم یادمان خواهد آمد که چگونه ترس از چیزی ناشناخته از ترس از مرگ سبقت گرفته بود.

پذیرفتیم که خانه بمانیم. فیلم‌های بسیاری از فضای غم‌زده بیمارستان‌ها دست به دست شد تا آنجا که حتی رییس‌جمهور هم خواستار تلاش برای احیای شادی در جامعه شد و بعد یکی‌یکی فیلم شادی پرسنل بیمارستان دست به دست شد تا بتوانیم فضا را بشکنیم.

همه‌چیز خوب بود، اما شرایط به گونه‌ای نبود که بتوان در خانه ماند. بحث تامین مایحتاج روزمره کسی را نگران نکرد زیرا با وجود مشکلات متعددی که کشور گریبانگیر آن بود، اما همه محصولات غذایی و بهداشتی در دسترس مردم بود. هرچقدر خواستیم موادشوینده و ضدعفونی‌کننده خریدیم و استفاده کردیم تا کرونا را شکست دهیم.

اما ماندن در خانه و کار نکردن یعنی چرخه اقتصاد زندگی مختل شدن. شاید عده‌ای به واسطه دورکاری می‌توانستند کارشان را انجام دهند ولی آنکه کارش دورکاری برنمی‌داشت چگونه می‌توانست کسب و کارش را پیش ببرد؟ اجاره‌نشین‌ها چه کار باید می‌کردند؟

راننده تاکسی‌ها؟ رستوران‌داران یا آرایشگران. شاید سوپرمارکت‌ها کمتر آسیب دیدند ولی برای آن‌ها وضع تغییر کرده بود. اگر چرخ اقتصاد فرد فرد جامعه نچرخد چرخ اقتصاد مملکت هم نمی‌تواند بچرخد. پس چاره‌ای نبود که کسب و کار‌ها باید دوباره احیا می‌شدند و به کار خود بازمی‌گشتند.

اما مگر می‌شد از چیزی که نمی‌توانیم ببینیمش و فقط آثارش بر ما متجلی می‌شود، بگریزیم؟ هنوز هم هستند کسب و کار‌هایی که اجازه فعالیت نگرفته‌اند. مثلا باشگاه‌های ورزشی یا استخر‌ها آن‌هم در آستانه فصل گرما. اصلا در مخیله کسی نمی‌گنجد که استخر‌ها نتوانند فعالیت کنند ولی واقعیت این است که ویروس کرونا هنوز بین ماست و همچنان وضعیت مراجعه به بیمارستان‌های ما عادی نشده است.

براساس آخرین آمار‌های وزارت بهداشت استان‌های هرمزگان، خوزستان، خراسان رضوی و بوشهر نشان از قرمز بودن وضعیت این مناطق می‌دهد. تحلیل آمار‌های مراجعه بیماران بدحال و مثبت شدن تست ابتلا به ویروس کرونا نشان از آن دارد که عمده مبتلایان در محدوده تعطیلی عید سعید فطر گرفتار این ویروس شده‌اند.

یعنی یا در آن تعطیلی به سفر رفته‌اند یا در آن روز‌ها اصول پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا را رعایت نکرده‌اند. حالا که گرما آمده و باز هم ویروس به کار خود مشغول است باید خیال‌مان آسوده شود که عملکرد این ویروس ربطی به سرما و گرما ندارد. همه این روایات را مرور کردیم که به این پرسش برسیم، تکلیف چیست؟ هنوز که هیچ‌کدام از کشور‌ها هم موفق به ساخت واکسن این بیماری نشده‌اند.

پس چه باید کرد؟ پاسخ ساده است. نسخه درمان این وضعیت در یک کلمه «پیشگیری» نهفته است. الان ۱۱۵ روز را با کرونا سپری کرده‌ایم. آنچه بیش از هرچیز مسلم است اینکه باید سبک زندگی‌مان را تغییر دهیم. زمانی عادت‌های عجیب و غریبی را شاهد بودیم.

مثلا افرادی که در نزدیک‌ترین فاصله ممکن با ما حرف می‌زدند و توجهی به حریم شخصی و تعاریف آن نداشتند که وقتی از ۵۰ سانتی‌متری فردی به او نزدیک‌تر می‌شویم یعنی وارد حریم شخصی‌اش شده‌ایم. حالا آموخته‌ایم که مفهومی به نام «فاصله اجتماعی» وجود دارد و دست‌کم باید ۱.۵ متر با دیگران فاصله داشته باشیم.

بحث شست‌وشوی دست‌ها و ضد عفونی‌کردن سطوح و ابزار مطرح است. ما عادتی به عمق تاریخ داشتیم که در مواجهه با یکدیگر دست می‌دادیم و دیده‌بوسی می‌کردیم. الان چنین نمی‌کنیم و مدلی جدید از سلام و علیک را آموخته‌ایم. با این اوصاف و در شرایطی که کرونا تمام نشده است آیا باید دوباره در خانه بمانیم تا جناب ویروس بار و بنه‌اش را جمع کند و برود یا به زندگی‌مان با رعایت اصول بهداشتی ادامه دهیم. یکی از مهم‌ترین مولفه‌های موثر در زندگی تطبیق با شرایط جدید است.

شرایطی که یک ویروس ناآشنا نه تنها برای ما که برای همه دنیا رقم زده است. بنابراین ساده‌انگارانه است که بگوییم بنشینیم خانه و منتظر بمانیم تا کرونا برود. شرایط جدیدی حاکم شده است و ما باید خود را با آن تطبیق دهیم. داشته‌های‌مان را از این بیماری که ابتدا ناشناخته می‌نمود مرور کنیم.

«فاصله اجتماعی» و «استفاده از ماسک» بیشترین تاثیر را در جلوگیری از آن دارد زیرا عموما این ویروس از طریق سیستم تنفسی فرد را درگیر می‌کند. شست‌وشوی دست‌ها و ضدعفونی کردن سطوح دیگر عامل تعیین‌کننده است. پس باید عادت‌های‌مان را تغییر دهیم. شیوه برخوردمان را عوض کنیم و به زندگی ادامه دهیم، چون کرونا تمام نشده است.