تصاویر/ آخرین آواتار
تعدادِ سرهایی که جنگاوران در خانههای خود داشتند نمادی از میزانِ قدرت آنها بود. میزانِ تزئینِ سربندها نیز میزانِ قدرتِ آنها را نشان میدهد.
کد خبر :
۸۰۱۱۳
بازدید :
۲۰۵۷۶
فرادید | یک عکاسِ اهلِ دهلی به نام آمان چوتانی، با عکاسی از مردمانِ چند قبیله هندی شاملِ «دروکپا»، «کونیاک» و «آپاتانی» یک مجموعه با عنوانِ «آخرین آواتار» تهیه کرده است.
چوتانی، ۳۱ سال دارد و هدف خود از عکاسی از این مردمان را آموزش دادن به جوامع هندی و کمک به پیشگیری از انقراض آنها بیان کرده است.
مردی از قبیله آگوری
چوتانی برای عکاسی از این مردم به ۱۰ ایالت هند شامل گجرات، راجستان، ناگالند، آروناچال پرادش، واراناسی (بنارس)، اودیشا، اوتاراخاند، لداخ، هیماچال پرادش و کارناتاکا سفر کرده است.
چوتانی میگوید، دروکپا به زبانِ لداخی به معنیِ سفیدپوست یا آریایی است. این قبیله ۳۰۰۰ یا کمی بیشتر عضو دارد و گفته میشود آنها بازماندگانِ گروهی از سربازانِ گمشده از ارتشِ اسکندر مقدونی هستند.
زنی از قبیله دروکپا
چوتانی میگوید مردمانِ دروکپا هنوز هم نماد صلیب شکسته را استفاده میکنند. این صلیب ریشه در سانسکریت دارد و نازیها با استفاده از آن به عنوانِ ابزارِ تبلیغاتیِ خود آن را به ابتذال کشیدند. چوتانی میگوید برای مردمانِ دروکپا مد هنوز بخشِ مهمی از فرهنگ است.
زنی از قبیله دروکپا
او تصاویری از زنان را ثبت کرده که لباسهای سنتی، سربند و شنلهایی از پوستِ بز به تن دارند و با جواهراتِ دستساز، گل، پر و پوسته صدف سر و روی خود را تزئین کردهاند.
چوتانی میگوید: «تمامِ تلاشها برای جذبِ خواستگار است.»
مردی از قبیله کونیاک
تصاویرِ دیگر مردمانِ قبیله کونیاک از ناگالند را نشان میدهد. مردمانِ قبیله کونیاک که در شمالِ شرقِ هند و در کوهستانها سکنی گزیدهاند، با سربندهای منحصربهفردشان شناسایی میشوند. این سربندها نشانه موفقیتِ مردمان قبیله در شکارِ دشمنان است. گفته میشود مردمان این قبیله سر بریده دشمنانِ خود را به نشانه تسخیرِ روح دشمن و همینطور نمادی از شجاعت و دلاوریِ شکارچی، تزئین می کردند.
زنی از قبیله دروکپا
مردمان این قبلیه سر دشمنانِ خود را به عنوانِ نمادی از پیروزی و جایزه به قبیله خود میبردند و در خانههایشان آویزان میکردند تا همه آنها را تحسین کنند. این سنت، سنتِ گذار از کودکی به بزرگسالی در میانِ مردانِ قبیله بود و در واقع پسرانِ قبیله برای آنکه نشان دهند به مردانِ شجاع و دلاور تبدیل شدهاند باید آن را اجرا میکردند.
تعدادِ سرهایی که جنگاوران در خانههای خود داشتند نمادی از میزانِ قدرت آنها بود. میزانِ تزئینِ سربندها نیز میزانِ قدرتِ آنها را نشان میدهد.
زنی از قبیله دروکپا
در این مجموعه عکس همچنین تصاویری از مردمانِ قبیله آپاتانی دیده میشود که در دره زیرو در آروناچال پرادش زندگی میکنند.
زنانی از قبیله آپاتانی
این تصاویر زنانِ آپاتانی را درحالی نشان میدهد که در بینیهای اشیاء لاستیکی فرو کردهاند. این کار با هدفِ اولیه غیرجذابکردنِ زنان صورت میگرفته تا دشمنان زنان را نزدند و با خود نبرند. بزرگانِ قبیله آن زمان به ذهنشان رسیده بود که با این کار از زنانِ قبیله محافظت میکنند.
زنانی از قبیله دروکپا
دره زیرو در سال ۲۰۱۴ در فهرستِ میراثِ جهانی یونسکو ثبت شد.
یکی از تصاویرِ هیجانانگیز یک مرد از قبیله آگوری را نشان میدهد که بدنش به رنگِ آبیِ صاعقه آسمانی است. آگوریها هندوهای مقدسی هستند که گفته میشود نیروهای شفابخش دارند. آگوریها در کنارِ روخانه گنگ در بنارس یا واراناسی زندگی میکنند؛ جاییکه بدنِ مردگان به صورتِ روزانه سوزانده میشود و خاکسترش به رود گنگ ریخته میشود.
مردی از قبیله کونیاک
آگوریها با مالیدنِ خاکستر به بدنِ خود این رنگِ آبی را تولید میکنند که به آنها کمک میکند به جستجوی نورِ معنوی بپردازند.
آگوریها اغلب بدونِ لباس هستند و این کار نمادی است از تعلق نداشتنِ آنها به مادیات.
مردی از قبیله کونیاک
مردی از قبیله کونیاک
دخترانی از قبیله آهیر
همچنین در بینِ عکسها، عکسی از دو دختر کوچک از قبیله آهیر به چشم میخورد که در روستایی در ساتاپار در ایالتِ گجرات زندگی میکنند؛ و تصویرِ زنی از قبیله بانجاراس که هماهنگیِ خود را با طبیعت نشان میدهد.
زنی از قبیله رایکا
چوتانی برای تصویربرداری از مردمان این قبایل هفتهها را در کنار آنها زندگی کرده و خودش را در آداب و رسومِ آنها غرق کرده است.
زنی از قبیله بانجاراس
چوتانی میگوید: «تنها هدفم این بود که آنها را در بدنهای واقعیشان ثبت کنم که برای من بیشتر شبیه اظهارنامه یک هندیِ معتقد است.»
زنی از قبیله بهیل
چوتانی میگوید: «ما با حفظِ فرهنگهای دیگر، خودمان را حفظ میکنیم و این مجموعه عکس بسیاری از افرادی که این پروژه را دوست داشتند در کنار هم جمع کرد. آنچه من در طی سفرم دیدم، زیباییِ مردم و مکانها بود.»
۰