Faradeed

کار روشنفکری ماهیتا کار سیاسی است. روشنفکر در حریم شخصی خود می‌خواند، می‌نویسد، می‌اندیشد، ارزیابی می‌کند، ایده‌هایی در ذهن او خلق می‌شود و از طریق نوشتار و گفتار این اندیشه‌ها و ایده‌ها را مطرح می‌کند.

هر چه باشد، الیگارشی عنصری اقتصادی در خود دارد؛ در واقع، الیگارشی مشخصاً اقتصادی است. الیگارشی حاکمیت تعداد معدودی است و از زمان ارسطو، اینکه این تعداد معدود، مردان ثروتمند، ملاک، اشراف‌زده و امثالهم هستند، معلوم بوده است.

شایسته‌سالاران هنوز هم مدعی‌اند به‌واسطه تلاش و استعداد خود پیشرفت می‌کنند و از ابزاری استفاده می‌کنند که برای همگان مهیاست؛ این‌درحالیست‌که شایسته‌سالاری عملاً شامل تعداد اندکی نخبه می‌شود و بسیاری را از دایره شمول خود خارج می‌کند. شایسته‌سالاری مسابقه‌ای را ایجاد کرده که حتی وقتی همگان بر اساس قوانین بازی می‌کنند باز هم فقط ثروتمندان برنده این بازی خواهند شد.

بیشتر مردم خودشان را رادیکال به حساب نمی‌آورند. ولی احتمال دارد که نقاط اشتراکشان با افراطی‌ها بیش از آن باشد که فکرش را می‌کنند. در گذشته که تی پارتی۲ نفوذ بیشتری داشت، پیام‌های افراطی‌اش ورای تحمل محافظه‌کاران میانه‌رو بود. اما محافظه‌کاران میانه‌رو از جهاتی دیگر به تی پارتی نزدیک شدند.

ترامپ شاید هیتلر دنیای ما نباشد، اما تسلیم و سکوت جمهوری خواهان امریکا در هر گامی که او در مسیر دور شدن از هنجار‌های دموکراتیک دنیای متمدن برداشته، تهدیدآمیز است و نیز بحث چپ‌های افراطی هم که می‌گویند تفاوت میان ترامپ، هیلاری کلینتون و باراک اوباما در شدت است، نه در نوع: او صرفا رذالت‌های نئولیبرالیسم را رکتر و آشکارتر از آن دو رهبر دیگر به نمایش گذاشته است.

احساسات بخشی جدایی‌ناپذیر از حیات ما انسان‌ها هستند، اما، در علوم انسانی، مسابقه‌ای بی‌پایان برای نادیده‌گرفتن آن‌ها برپا بوده است. فیلسوفان پی‌در‌پی مرز میان عقل و احساس را مستحکم‌تر کرده‌اند و عالمانِ علم سیاست و مورخان و اقتصاددانان احساسات را از دایرۀ تحلیلی خود بیرون کرده‌اند. بااین‌حال، نگاهی واقع‌گرایانه نشان می‌دهد، در دنیای انسانی، هیچ تحلیلی بدون درنظرگرفتن احساسات نمی‌تواند کامل باشد. شاید باید برگردیم و تاریخ احساسات را بنویسیم و سیاست احساسات را صورت‌بندی کنیم.

نولیبرالیسم سوسیال‌دموکراسی را در خود جذب کرده، همان سوسیال‌دموکراسی که نولیبرالیسم را کاملا درونی کرده، و کمونیسم را در مقام بقایای دوران گذشته به محاق برده است.

مقاله رضا داوری اردکانی معطوف به وضعیت کنونی کشور است. هرچه بحران‌های پیش‌روی کشور عیان‌تر می‌شود، قلم این فیلسوف نیز تیزتر می‌شود و زبانش صریح‌تر.

در چند دهه گذشته، این نخستین باری است که سوسیالیسم تنها یک‌خرده فرهنگ نیست. وضع ملالت‌بار مراکز سیاسی که پیروزی انتخاباتی ترامپ به عنوان یک نمونه بارز آن را بدتر هم کرده، صدا‌هایی را که تا دیروز در حاشیه بودند رساتر ساخته است. به نظر می‌‎رسد در دوره‌ای که طبقات حاکم تمایل یا توانی برای پرداختن به بحران بلندمدت زندگی طبقه کارگر نشان نمی‌دهد، سوسیالیسم با اقبال روبرو باشد؛ این بحران نه تنها یادگار رکود اقتصادی بزرگ که میراث افت رشد و بهره‌وری از دهه ۱۹۷۰ تا امروز است.

ببینید وقتی می‌پرسید دموکراسی اصلا چه پاسخی به مشکلات اقتصادی ما می‌دهد، پاسخ عام این است که اصلا دموکراسی برای بشر مطرح شد تا از جمله به همین مشکلات اقتصادی پاسخ دهد.

در واقع حجاریان سعی می‌کند راه‌حل میانه‌ای را در پیش بگیرد تا در وهله نخست خود را از یک مطلق‌گرایی برهاند و پیش از همه خود را قانع کند که اگر نیرو‌های اصلاح‌طلب با ردصلاحیت گسترده مواجه نشوند و از سوی دیگر برنامه‌های مشخصی را در کوتاه‌مدت اجرا کنند، شرکت آن‌ها در انتخابات منطقی است...

هدف همه انقلاب‌ها نوعی غلبه بر ترس است و ترس نیز، ترسی اسطوره‌ای است که نهایتا در ریشه‌های ماقبل تاریخی هر گونه نظام سلطه، اعم از سلطه سیاسی یا اجتماعی یا فرهنگی یا ... قرار دارد.

وقتی می‌گوییم که مفهوم «انقلاب» (revolution) مدرن است باید در نظر داشته باشیم که انقلابی در خود این مفهوم در قرن هجدهم رخ داده است.

بر اساس این پژوهش، میانگین امتیاز پوپولیسم، در همه‌ی ۴۰ کشوری که در این پژوهش مورد نظر بودند، از سال ۲۰۰۰ تا کنون دوبرابر شده و از ۰.۲ به ۰.۴ رسیده است.

اما چندین تن از تحلیلگران هندی هشدار داده‌اند که صهیونیسم دست راست افراطی و ملی‌گرایی دست راستی تحت رهبری مودی، نباید سنگ بنای رابطه میان دو کشوری قرار گیرند که هر دو - به طرقی متفاوت- با امپراطوری بریتانیا مبارزه کرده‌اند.