Faradeed

رویکرد اول بر این باور است که در روابط بین‌الملل نمی‌توان انتظار هیچ‌گونه تعهد اخلاقی و اخلاق‌مداری را داشت. در رویکرد واقع‌گرایی و اخلاق‌گرایی دولت‌محور، بر ارزش‌های ناشی از نظم تأکید می‌شود و در نهایت در رویکرد جهان‌وطنی بر عدالت رفتاری تمرکز دارد.

جایی که دیگران پادشاه را به جای ترس به عشق ترغیب می‌کردند، ماکیاوللی پیشنهاد می‌داد که ترس بهتر است.

ترامپ که پیش از این هیچ تجربه‌ای در دولت نداشت، در سال ۲۰۱۷ به عنوان رئیس‌جمهور وارد کاخ سفید شد و به تدریج به عنوان رئیس‌جمهوری که حرف‌های جنگ‌طلبانه می‌زند، اما از خطر دوری می‌کند، شهرت یافت. او طی این مدت بار‌ها به دنبال خارج کردنِ سربازان آمریکایی از خاورمیانه بوده؛ نقضِ تحریم‌های بین‌المللی توسطِ کره شمالی را نادیده گرفته و از به گفتۀ خودش «جنگ‌های بی‌پایانی» که رؤسای جمهور پیش از او آمریکا را گرفتار آن‌ها کرده‌اند، دوری گزیده است.

رئیس جمهور آمریکا یک نژادپرست و همینطور یک سخنگوی نفرت‌پراکنی است. اکنون زمانی است که باید به فجایع زیان باری که این شخص مسئول آنهاست، پایان دهیم.

در جهان‌بینی نولیبرال اتحادیه‌ها هم بسیار مسئله دارند، چون حق فردی برای رقابت بر سر قرارداد‌های مطلوب افراد را محدود می‌کنند. دعوا بر سر تقابل «دولت» و «اقتصاد» نیست، قضیه این است که باید مطمئن شد هیچ عامل جمعی نتواند سر برآورد و در موضوع رقابت افراد در بازار دخالت کند.

خشونت، پرخاش و پرخاشگری واژگانی اند که گاهی مترادف هم به کارگرفته می شوند؛ ولی هر عملی که سبب آسیب رساندن به شخص، شیء یا حیوان می شود یا با چنین قصدی صورت می گیرد، پرخاشگری نامیده می شود و مشابه تعریف فوق برخی معتقدند که خشونت کنشی عامدانه برای آسیب رسانی فیزیکی به شخص دیگر است.

کار روشنفکری ماهیتا کار سیاسی است. روشنفکر در حریم شخصی خود می‌خواند، می‌نویسد، می‌اندیشد، ارزیابی می‌کند، ایده‌هایی در ذهن او خلق می‌شود و از طریق نوشتار و گفتار این اندیشه‌ها و ایده‌ها را مطرح می‌کند.

هر چه باشد، الیگارشی عنصری اقتصادی در خود دارد؛ در واقع، الیگارشی مشخصاً اقتصادی است. الیگارشی حاکمیت تعداد معدودی است و از زمان ارسطو، اینکه این تعداد معدود، مردان ثروتمند، ملاک، اشراف‌زده و امثالهم هستند، معلوم بوده است.

شایسته‌سالاران هنوز هم مدعی‌اند به‌واسطه تلاش و استعداد خود پیشرفت می‌کنند و از ابزاری استفاده می‌کنند که برای همگان مهیاست؛ این‌درحالیست‌که شایسته‌سالاری عملاً شامل تعداد اندکی نخبه می‌شود و بسیاری را از دایره شمول خود خارج می‌کند. شایسته‌سالاری مسابقه‌ای را ایجاد کرده که حتی وقتی همگان بر اساس قوانین بازی می‌کنند باز هم فقط ثروتمندان برنده این بازی خواهند شد.

بیشتر مردم خودشان را رادیکال به حساب نمی‌آورند. ولی احتمال دارد که نقاط اشتراکشان با افراطی‌ها بیش از آن باشد که فکرش را می‌کنند. در گذشته که تی پارتی۲ نفوذ بیشتری داشت، پیام‌های افراطی‌اش ورای تحمل محافظه‌کاران میانه‌رو بود. اما محافظه‌کاران میانه‌رو از جهاتی دیگر به تی پارتی نزدیک شدند.

ترامپ شاید هیتلر دنیای ما نباشد، اما تسلیم و سکوت جمهوری خواهان امریکا در هر گامی که او در مسیر دور شدن از هنجار‌های دموکراتیک دنیای متمدن برداشته، تهدیدآمیز است و نیز بحث چپ‌های افراطی هم که می‌گویند تفاوت میان ترامپ، هیلاری کلینتون و باراک اوباما در شدت است، نه در نوع: او صرفا رذالت‌های نئولیبرالیسم را رکتر و آشکارتر از آن دو رهبر دیگر به نمایش گذاشته است.

احساسات بخشی جدایی‌ناپذیر از حیات ما انسان‌ها هستند، اما، در علوم انسانی، مسابقه‌ای بی‌پایان برای نادیده‌گرفتن آن‌ها برپا بوده است. فیلسوفان پی‌در‌پی مرز میان عقل و احساس را مستحکم‌تر کرده‌اند و عالمانِ علم سیاست و مورخان و اقتصاددانان احساسات را از دایرۀ تحلیلی خود بیرون کرده‌اند. بااین‌حال، نگاهی واقع‌گرایانه نشان می‌دهد، در دنیای انسانی، هیچ تحلیلی بدون درنظرگرفتن احساسات نمی‌تواند کامل باشد. شاید باید برگردیم و تاریخ احساسات را بنویسیم و سیاست احساسات را صورت‌بندی کنیم.

نولیبرالیسم سوسیال‌دموکراسی را در خود جذب کرده، همان سوسیال‌دموکراسی که نولیبرالیسم را کاملا درونی کرده، و کمونیسم را در مقام بقایای دوران گذشته به محاق برده است.

مقاله رضا داوری اردکانی معطوف به وضعیت کنونی کشور است. هرچه بحران‌های پیش‌روی کشور عیان‌تر می‌شود، قلم این فیلسوف نیز تیزتر می‌شود و زبانش صریح‌تر.

در چند دهه گذشته، این نخستین باری است که سوسیالیسم تنها یک‌خرده فرهنگ نیست. وضع ملالت‌بار مراکز سیاسی که پیروزی انتخاباتی ترامپ به عنوان یک نمونه بارز آن را بدتر هم کرده، صدا‌هایی را که تا دیروز در حاشیه بودند رساتر ساخته است. به نظر می‌‎رسد در دوره‌ای که طبقات حاکم تمایل یا توانی برای پرداختن به بحران بلندمدت زندگی طبقه کارگر نشان نمی‌دهد، سوسیالیسم با اقبال روبرو باشد؛ این بحران نه تنها یادگار رکود اقتصادی بزرگ که میراث افت رشد و بهره‌وری از دهه ۱۹۷۰ تا امروز است.