فیلم "جوکر"، پایان گفتگو در جامعه‌ای است که «پول» خدا شده است
این خندیدن جوکری، فرادروغین و اصیل است. چراکه او به تصمیم حقیقی و از قبل خودش می‌خندد. نگاه او به زندگی در واقع یادآور نمایشنامه‌های اوژن یونسکو است که در حقیقت تلخ‌تر و تاریک‌تر از تراژدی است. یونسکو فکر می‌کرد امر کمیک بازتاب ناامیدی است.
فیلم "داستان ازدواج"، روایت یک جدایی ناباورانه
روایت فیلم «داستان ازدواج» آغاز می‌شود؛ روایتی که می‌تواند داستان زوج‌های بسیاری باشد که در کنار یکدیگر، راهی را آغاز کرده‌اند و ناباورانه تصویر یک بن‌بست را مقابل خود می‌بینند.
فیلم "قسم" چرا شکست خورد؟
این فیلم در اکران عمومی چیزی نزدیک به ۳ میلیارد تومان فروخت. فروشی که آن را در جرگه شکست‌خورده‌ها قرار داد و باعث شد حتی نتواند هزینه ابتدایی خود را در بیاورد.
سریال "کامیون"؛ طنزی که به مخاطب باج می‌دهد؟!
طنز سریال «کامیون» ابتذال ندارد، اما در برخی از کار‌های سینمایی آقای اطیابی مثل «تگزاس» دیالوگ‌هایی وجود دارد که این صحبت شما را نقض می‌کند.
"پایتخت" و عبور از خطوط قرمز
البته بی انصافی است اگر از نقاط قوت کار نگوییم. بازی محسن تنابنده، احمد مهرانفر و ریما رامین فر، فوق العاده است. اشاره‌ها و کنایه‌های سیاسی – از گرانی بنزین گرفته تا نشانی روی پیشانی نقی که نقی از آن به عنوان نیش عنکبوت یاد می‌کند! — به خوبی به بار نشسته و ملموس است.
"پایتخت" سریالی زنده با موضوعات روز جامعه
فقدان خشایار برای ما جبران ناپذیر است، اما آرش عباسی که نویسنده خوش ذوق و خلاق و علاقمند به پایتخت است، به خوبی توانست این خلاء را جبران کند و به سرعت بر اوضاع فیلمنامه مسلط شد.
شبکه نمایش خانگی؛ از لاکچری بازی تا مثلث عشقی
البته که وضعیت برخی سریال‌های کامل پخش شده در این شبکه نیز امسال بهتر از «رقص روی شیشه» نبود؛ آنچنان که ماجرای جدایی لیلا حاتمی از سریال «نهنگ آبی» آن هم به واسطه کیفیت پایین سریال و رسانه‌ای شدن این موضوع هم بازتاب بسیاری در رسانه‌ها پیدا کرد.
فیلم "بی‌وزنی" و جذب مخاطبان خاموش سینما
ما در این جهان بسته همه به هم ربط داریم و نمی‌توانیم بگوییم فقط به دنیای خودمان کار داریم و کل جهان را رها می‌کنیم. همین مساله را من در فیلم رعایت کردم و وقتی که در فیلم به ابتدا داستانم بازمی‌گردم، چون می‌خواهم این مدور بودن جهان را نشان بدهم.
تقابل آل‌پاچینو و رابرت دنیرو در "مرد ایرلندی"
هرچند حکم لازمی برای انتخاب یک سبک همیشگی وجود ندارد و نقش‌ها تعیین می‌کنند شما در چه راهی قدم بردارید، ولی هر بازیگری الگوریتم فکرشده‌ای برای ارائه نقش دارد و معمولا نقش‌هایی را انتخاب می‌کند که به جنس بازی‌اش نزدیک باشد.
فیلم "جهان با من برقص"؛ طعم زندگی از پس مرگ
نکته طنز این فیلم این است که هر زمان شخصیت اول فیلم در اندوه موقعیت غرق می‌شود، با یک بزنگاه طنز، فضای فیلم را عوض می‌کند، به عنوان نمونه ورود سرزده دوستان جهان به طویله و تعجب از اینکه چرا جهان انتظار دارد هنگام ورود به طویله، در بزنند!
فیلم "دشمنان"، روایتی تازه از تنهایی آدم‌ها
خانمی در شهرک پسرش را از دست داده بود و شرایطی مشابه داشت و از طرفی پسری از همین شهرک شبنامه‌هایی با موضوعاتی کاملا متفاوت از شب‌نامه زهره (شخصیت اصلی فیلم)، منتشر می‌کرد، اما به هر حال زهره تلفیقی از هر دو کاراکتر است.
"آتابای" روایت زندگی آدم‌های جدا افتاده درکنارهم
ابایی ندارم از گفتن اینکه آتابای و آنچه دیدید، در نهایت محصول نگاه و تصویر ذهنی و جهان مطبوع ایشان است؛ جهانی که از اول و با همان ایده اولیه ساخته بودند و من در ادامه به‌عنوان اولین نفر به آن اضافه شدم و با اتمام فیلمنامه، دوستان دیگر اضافه و حتی حذف شدند.
"نرگس مست"، فیلمی که دغدغه فرهنگ دارد
آدم افسوس میخورد که چطور برخی مسئولان فرهنگی هم دغدغه فرهنگ ندارند و دغدغهشان فروش است؛ و این سرنوشت محتوم تمام فیلمهای با دغدغه فرهنگی است.
موج تمام نشدنی کمدی در سینمای ایران
با تمام این انتقادات، اما کمدی‌ها همچنان ساخته می‌شوند و می‌فروشند که البته ساخته‌شدن کمدی‌هایی از این جنس نیز به دلیل فروش تضمین‌شده‌شان است.
فیلم "خون شد"، سبُکی واقعیت و سنگینی حقیقت
اگر بخواهیم تعریف دقیقی از مسعود کیمیایی به دست دهیم این گفته حق مطلب را ادا خواهد کرد: کیمیایی کارگردانی است به مثابه سینما.