گفته‌هایی از حسین فرح‌بخش، تهیه کننده و رضا درستکار، منتقد سینما
سینمای ایران خالی از حساسیت و وسواس هنری
وقتی رسانه رسمی کشور و سایر نهاد‌ها و رسانه‌ها از یک سیستم تمامیت‌خواه پیروی می‌کند و شما می‌بینید، حتی منتقد سینمایی هم سر جای خودش نیست، هنرمند هم احساس امنیت نمی‌کند.
گفتگو با امیرحسین ترابی، کارگردان فیلم «هزار تو»
فیلم "هزارتو" از بیداد "دروغ و ریا" در جامعه می‌گوید
شک ندارم آن‌هایی که پرده روی مشکلات خود کشیدند روزی برملا می‌شوند ولی عملا ترکش‌های چنین اتفاقی که به اطرافیان اصابت می‌کند سخت و ناگوار است. قصه هزار تو قصه روز انفجار است که پرده حرمت و حیا برداشته شده است.
گفت‌وگوی با محمدحسین حیدری، کارگردان مستند «مهین»
مستند "مهین" راوی راز‌های تنها قاتل سریالی زن ایران
سریال «مهین» پنج قسمت سی دقیقه‌ای است و یک‌سری جزئیات بیشتر دارد؛ مثلاً جزئیات بیشتری درباره قتل‌ها وجود دارد که در نسخه سینمایی گفته نشده است.
دلربایی جهانی عاشقانه در "سرخپوست"
"سرخپوست"جهانی را به تصویر میکشد که به‌سوی روشنی در حرکت است و سرانجامش به انساندوستی، شرافت و عشق منتهی می‌شود؛ آنچه همه ما خواستارش هستیم.
فیلم مسخره باز، نمایش آدم‌های کاریکاتوری و اسیر نوستالژی!
«مسخره‌باز» هم می‌گوید اگر امروز دچار مشکلات و اتفاقاتی هستیم، ریشه آن را باید در گذشته جست‌وجو کنیم. فیلم در واقع روزگار ما را تصویر می‌کند و برای اینکه فضا را بسازد، به گذشته نیز رجوع می‌کند.
مروري تاريخي بر آنچه فيلم «خانه پدري» كيانوش عياري از سر گذراند
سقوط و ظهور "خانه پدری"
آقاي منتظر المهدي معتقد بود كيانوش عياري اخلاق حرفه‌اي را رعايت نكرده، چون او و نيروي انتظامي مشتركا مالك فيلم «خانه پدري» هستند، اما فيلم بدون اطلاع شركت ناجي هنر در حالي كه مجوز پخش داخلي و خارجي نداشته در بخش جنبي جشنواره فيلم ونيز شركت كرده است.
گفت‌وگو با ابراهيم ابراهیميان
فیلم "پیلوت" به دور از هیجانات کاذب
وقتی موقعیت دراماتیک یا نمایشی می‌شود، اصولا یک سطح از بستر واقعی بالاتر می‌آید. سال‌ها پیش از علی رفیعی جمله‌ای شنیدم که هنوز در ذهنم هست. گفت: «زندگی اگر یک صندوق گوجه‌فرنگی است، درام قوطی کنسرو رب گوجه‌فرنگی است. محتوا یکی است.
گفت: وگو با کیانوش عیاری درباره اکران فیلم «خانه پدری»:
"خانه پدری" قربانی یک سوء تفاهم ۱۰ ساله
فروش بالای چنین فیلمی در کنار فضایی که متأسفانه بر سینمای ایران حاکم است امیدوارکننده خواهد بود. همین که هر از گاهی یک فیلم جامعه‌نگر به اکران درمی‌آید و فروش خوبی می‌کند و علاقه‌مندان به سینما - نه فقط کسانی که سینما را بهانه‌ای برای پرکردن اوقات خود یا دور شدن از مشکلاتشان می‌بینند - را راضی نگه می‌دارد امیدوارکننده است.
"شبکه نمایش خانگی" جای تلویزیون را گرفته است؟
ولی این روند با «شهرزاد» در هم شکست و نه‌تنها خودش به سری سوم رسید که سرمشق و نقشه راهی نیز شد برای سریال‌سازان دیگر که به دنبال موفقیت «شهرزاد» به بهانه‌های گوناگونی چون بی‌پولی تلویزیون، ممیزی یا حتی امید فروش بالا در صف ساخت سریال برای شبکه نمایش خانگی ایستاده بودند.
به بهانه اکران فیلم مسخره‌باز ساخته همایون غنی‌زاده
"مسخره باز"، فیلمی که تا پایان نمی‌دانید چیست
فیلم از ابتدا تا انتها هیچ داستان مشخصی را دنبال نمی‌کند. در واقع وقتی از سالن سینما خارج شدم، اولین سوالی که به ذهنم رسید این بود، داستان این فیلم چه بود؟
گرفتاری عقل و احساس در فیلم "سال دوم دانشکده من"
این فیلمنامه را سال ۹۳ خواندم و گفتم آن را کار می‌کنم. قصه کاراکتری داشت (مهتاب) که باید بین لذت‌جویی و غریزه‌هایش از یک‌سو و عقلانیت و وفاداری‌اش به رفاقت از سویی دیگر یکی را انتخاب می‌کرد ولی گرفتار می‌شد و بد گرفتار می‌شد.
مستند "بهارستان، خانه ملت"؛ در جست‌و‌جوی حلقه‌های گمشده تاریخ
این مستند برهه‌ای از تاریخ مربوط به میدان بهارستان، مجلس و وقایع اطراف آن را به تصویر کشیده و جوایز متعددی هم برنده شده است؛ از جمله تندیس سیمرغ بهترین فیلم مستند جشنواره فجر در سال ۹۷، بهترین مستند آکادمی سینما در سال ۹۸ و...
حواشی بی‌پایان یک نمایش خصوصی
برخی کاربران شبکه‌های مجازی نوع ایستادن و قرار گرفتن متین ستوده روی فرش قرمز فیلم مسخره‌باز را به نمایش مد لباس زنانه (فشن شو) تعبیر کردند و بعضی هم معتقد بودند پوشش و حجاب متین ستوده در اکران خصوصی فیلم مسخره‌باز با دیگر میهمانان در این جلسه همخوان نبوده است.
درخونگاه؛ مرزی میان کابوس ها و رویاهای آدمی
«درخونگاه»، به رغم تأثیرپذیری‌اش از «قیصر» یا «راننده تاکسی»، کپی آن یا هیچ فیلم دیگری نیست، بلکه فیلمی با شناسنامه و هویت مستقل خود است.
فرار از ابتذال فیلم‌های سینمایی با درجه‌بندی سنی؟!
البته در این بین نظرات دیگری نیز مطرح شد و بسیاری این عقیده را ابراز کردند که برخورد با فیلم‌هایی مانند رحمان ۱۴۰۰ و حتی هزارپا و دیگر فیلم‌های مشابه نمی‌تواند و نباید الگویی کلی برای سینمای ایران به‌شمار آید.