شاتل فضایی اندور در چنین روزی پرتاب شد

۷ مه ۱۹۹۲، شاتل فضایی اندور در اولین پرواز خود به فضا پرتاب شد. اندور پنجمین و آخرین شاتل فضایی بود که ساخته‌ شد و اس‌تی‌اس-۴۹ اولین مأموریتی بود که به‌انجام رساند.

ساخت این شاتل پس از فاجعه انهدام فضاپیمای چلنجر در سال ۱۹۸۶، برای جایگزینی آن آغاز شد و حدود پنج سال به‌طول انجامید.

اندور که جزو سه شاتل باقی‌مانده ناسا محسوب می‌شود، از نظر تجهیزات مدرن‌ترین شاتل ناسا است. کامپیوترهای قوی‌تر و همچنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود منحصربه‌فرد بودند.

اولین تلاش تک خدمه شاتل برای عکسبرداری از اینتل‌ست ۶۰۳ از پنجره‌های عقب عرشه. پیر توئت، متخصص ماموریت، روی سکوی انتهایی سیستم دستکاری از راه دور (RMS) ایستاده.

بازوی رباتیک که مجهز به یک دوربین پیشرفته و لیزر است، این امکان را به شاتل داده بود تا هرگونه صدمه‌ای بر بال‌ها و دماغه را پیدا و بازرسی کند. این فضاپیما پس از بازسازی‌های مفصل، اکنون مجهز به ابزاری است که می‌تواند به شبکه برق ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شود.

اندور در دوران خدمت بیست ساله‌ خود، ۲۵ مأموریت را به اتمام رسانده‌ و جمعاً ۱۴۸ فضانورد را به فضا برده‌ است. این شاتل آخرین مأموریت خود را در سال ۲۰۱۱ انجام داد و پس از آن، مانند شاتل‌های دیگر بازنشسته شدند.

اس‌تی‌اس-۴۹

این مأموریت حدوداً ۹ روزه توسط شاتل اندور انجام گرفت. طی این مأموریت ماهواره اینتل‌ست ۶۰۳ که از مدار موردنظر خود منحرف شده‌ بود، پس از دو سال اصلاح مدار گردید و قابل استفاده شد.

طی این عملیات سه نفر از شش فضانورد مجبور شدند با هم به پیاده‌روی فضایی بروند تا ماهواره را بیاورند و این اولین‌باری بود که سه نفر از فضانوردان با هم پیاده‌روی فضایی انجام دادند.

سرنشینان ابتدا سعی کردند این کار را فقط با دو فضانورد و در دو روز متوالی انجام دهند، اما انجام آن برای بار سوم با یک جفت دست اضافی بهتر به‌نظر می‌رسید.

فضانوردان ریچارد هیب, تامس اکرز و پیر جی توئت در حال گرفتن‌ ماهواره اینتل‌ست ۶۰۳ جهت حمل آن به مدار از پیش تعیین شده‌ به وسیله شاتل فضایی.

این سه فصانورد طی راهپیمایی فضایی ۸ ساعته، موتور جدیدی را به ماهواره متصل کردند که اینتل‌ست ۶۰۳ را قادر می‌ساخت تا مدار پایین زمین را ترک کند و به مدار مورد نظر خود برود.