ستاره‌های دنباله‌دار کلید یافتن «حیات بیگانه» هستند
اینکه همۀ مواد تشکیل دهندۀ حیات در یک سیاره وجود داشته باشند اتفاق بعیدی است، اما شاید این دنباله‌دارها هستند که مولکول‌های حاوی حیات را مثل پیک‌های پستی به جاهای مختلف کیهان می‌برند.
فرادید| بدست آوردن تمام مواد برای ایجاد حیات بیگانه دشوار به نظر می‌رسد، اما شاید راه‌حل، چیزی به سادگی روش «تحویل صحیح» باشد. در واقع، تحقیقات جدید نشان می‌دهد ستارگان دنباله‌دار ممکن است «محرک‌های تحویل» در فضا باشند که به همراه مولکول‌های ضروری تشکیل‌دهنده حیات، حرکت می‌کنند.
به گزارش فرادید، دانشمندان تئوری دیرینه‌ای دارند مبنی بر اینکه ستاره‌های دنباله‌دار بلوک‌های سازنده حیات را در زمین ذخیره کرده‌اند. حالا، محققان مؤسسه نجوم دانشگاه کمبریج فکر می‌کنند این نظریه می‌تواند به ما در یافتن شواهد منشأ حیات در سیارات بیگانه کمک کند.
ریچارد آنسلو، نویسنده نخست مقاله، گفته است: «ما می‌توانیم شروع به شناسایی نوع سیستم‌هایی کنیم که می‌توانیم از آن‌ها برای آزمایش سناریوهای مبدا مختلف استفاده کنیم. زمان هیجان‌انگیزی است، زیرا می‌توانیم پیشرفت‌های نجوم و شیمی را با هم ترکیب کنیم تا پاسخ برخی از اساسی‌ترین پرسش‌ها را بیابیم.»
ستاره‌های دنباله‌دار حاوی مولکول‌های پری‌بیوتیک مانند اسیدهای آمینه و ویتامین B۳ و همچنین مقادیر زیادی هیدروژن سیانید (HCN) هستند. این مولکول‌ها در سنتز مولکول‌های آلی مهم هستند و برای تشکیل پروتئین‌ها و ساختارهای پیچیده‌ی دیگری که بر تکامل حیاتِ پیچیده‌تر مقدم هستند، ترکیب می‌شوند.
این مطالعه که در مجله Proceedings of the Royal Society A منتشر شده است، توضیح می‌دهد که چگونه محققان از تکنیک‌های مدل‌سازی برای محاسبه شرایط مورد نیاز برای ارسال ایمن محموله‌های ستاره‌های دنباله‌دار استفاده کردند. آن‌ها دریافتند اگر سیارات در حال گردش به دور ستارگانی مشابه خورشید ما باشند، باید جرم کمی داشته باشند، زیرا این امر ورود به اتمسفرهای سیارات را بدون شکستن آسان‌تر می‌کند.
ستاره‌های دنباله‌دار مانند یک پیک خوب، اگر بخواهند بسته‌های خود را ایمن تحویل دهند، نمی‌توانند بیش از حد سریع سفر کنند. این مطالعه نشان داد ستاره‌های دنباله‌دار زمانی که به مقصد سیاره‌ای خود می‌رسند، باید کمتر از ۱۵ کیلومتر در ثانیه حرکت کنند، در غیر این صورت سرعت و دمای برخورد سبب تجزیه مولکول‌های ضروری می‌شود.
اما وقتی سیارات به دور ستاره‌هایی با جرم کمتر از خورشید ما می‌چرخند، که دور آن‌ها سرعت بسیار بیشتر است، ستارگان دنباله‌دار به کمک کمی نیاز دارند.
این تحویل‌ها در سیستم‌هایی که سیارات به هم نزدیک می‌شوند بسیار آسان‌تر است. اینجا، ستارگان دنباله‌دار می‌توانند با «جهش» بین مدارهای سیارات مختلف، سرعت خود را کاهش دهند.
چگونه؟ ستاره دنباله‌دار توسط نیروهای گرانشی یک سیاره به داخل کشیده می‌شود و سپس قبل از برخورد با یکی از آن‌ها به سیاره دیگر منتقل می‌شود.
اگر این اتفاق به اندازه‌ای رخ دهد که ستاره دنباله‌دار به آرامی نزدیک شود، می‌تواند به سطح سیاره برخورد کند و مولکول‌های پربیوتیک ضروری را تحویل دهد، نه اینکه قبل از رسیدن به آن، در جو تجزیه شود.
اکنون محققان تصور می‌کنند دانشمندان باید به دنبال نشانه‌هایی از منشا حیات در سیستم‌هایی نظیر این باشند.
آنسلو می‌گوید: «در این سیستم‌های فشرده سخت، هر سیاره فرصتی برای تعامل و به دام انداختن یک ستاره دنباله‌دار دارد. این امکان وجود دارد که این مکانیسم، نحوه رسیدن مولکول‌های پری‌بیوتیک به سیارات باشد.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
